Oddaleni

[ewan_mcteagle]

Słoneczny wrzesień, zepsuł
ulubioną parasolkę mamy.
Zamknął deszczowe wspomnienia
w słoiku razem z gruszkami na ciasto,
na grudniowe imieniny cioci. Nikt
nie oczekiwał od niego kwitnących
tulipanów, dlatego też ulice tamtego
wieczora, smutne przeganiały wiatr.
Pogrzeb jakiegoś wielkiego faceta.
Trumna przesłoniła księżyc i żałobników
rozmowy o komunizmie i futbolu.

Teraz wszyscy spoczywają na małym
cmentarzyku, gdzie kwiaty wyrastają
wprost z marmuru, a sen odpoczywa
oparty o kościelne drzwi. Kradnę
kilka róż, które już tu nie wrócą.
Zasadzę je w parku z dedykacją
dla skrawka ziemi. I całą noc będę
marznąć w zachwycie nad swym czynem.
Patrząc ci w oczy spytam; „komu teraz
marzysz swoją przyszłość?”

A ty powiesz, święcie przekonany;
„Jeśli oprócz sarkazmu nie masz
jakiegoś wiersza godnego chwili lepiej
zabierz swój żal i odejdź. Gdyż w życiu
nie raz jeszcze zabraknie ci wad.”