Bieżuń - w krę z kry bieżeńców ucieczką.

[Messalin_Nagietka]

zgarbioną dudą wody Wkry tu zeszły,
a zima gryzła jak pies kości chrupie,
scalał mróz rzeki z czapami czelesty,
skąd nawet chmurą, co z zawiei rosła,
uciec donikąd, bo daleka wiosna,

stąd więcej takich, co w ten kraj bieżało,
bo nikt tu bata ni pięści nie ciskał
i czy to lato czy najsroższą zimą,
jednako wszystkim wróżyły ogniska
na kłęby bogów unoszone z kija
lesz sypać wokół, gdy kra krę nie mija,

włóczeniem jakim czy też czeladnika
branką w śnieżycy – szyć spękane lody,
rył człek po grudzie i ziemię wypychał
i miast niej wnosił zmyślone ogrody,
co kwieciem marzeń rozdawały ciepło
po tafli, z której nuż i rusz coś ciekło,

aż zeszło lustro nurtem, wystraszone,
a z czap garbate wierzby i topole
trysnęły pąkiem i słońce lampionem
wpinało końce, strojąc wiatru wiolę,
tak, kto przy brzegu w krę, fali poczęcie,
oddawał chłodu kruszone pieczęcie,

z pieśni, co w sopli błocone kołnierze
ziem dudą ludzi w płaszczu wód otartym
cerował powiew, psu rzucając świeże
gnaty, na chwaty rósł badylem hardym
nad krą zgarbiony, w nieba drżącej strunie,
w chat, w brzeg wklejonych, gród zwany Bieżuniem.


--------------------------------------------------
od autora:
Bieżuń – miasteczko, położone nad Wkrą,
w okolicy Żuromina, Mazowsze Północne.

[jacek_sojan]

Malarz z waszeci, epik konsekwentny - podziwiam. I pozdrawiam! J.S.

[Piotr Sanocki]

Może coś dla ludu, doniesę:

"zgarbioną dudą wody Wkry tu zeszły,
a zima się gryzła jak pies kości chrupie," - skromnie proponuję ;) Lepszy nam wolny, nurt, językiem nie splącze. A nader szybko nie ruszym dalej.

Jak zwykle nic tutaj do zarzucenia.


Pozdrawiam serdecznie

[Messalin_Nagietka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dziękuję Jacku
z ukłonikiem i pozdrówką MN

[Messalin_Nagietka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Piotrze - dziękuję za podpowiedź - narazie niech zostanie tak jak jest - bo rytmu nie trzyba - ale masz rację - cos muszę z tym zrobić
z ukłonikiem i pozdrówką MN