Mój sekretny ogród

[wojt s]

Stworzyłem go. Długie dni kształtowałem jego obraz w myślach, powoli cyzelując poszczególne fragmenty. Potem codziennie z benedyktyńską cierpliwością nadawałem mu rzeczywisty wygląd. Dzieło mojego życia. Pamiętam jak szukaliśmy z żoną odpowiedniej działki. Jak dobieraliśmy poszczególne rośliny, wędrując przez rozmaite hodowle, sklepy ogrodnicze i szkółki. Maria nie podzielała do końca mojej pasji, pomagała mi raczej z poczucia obowiązku i chęci towarzyszenia. A dla mnie liczył się tylko on. Był moją idee fix. Mój sekretny ogród.
Prowadzi doń ręcznie kuta furtka, z wielkim zamkiem i podobnie ogromniastym kluczem. Tylko ja mogę zdjąć go z haczyka. Wisi na honorowym miejscu obok tych zwykłych do domu, garażu i skrzynki na listy. Zastanawiałem się na jaki kolor pomalować zwykłe, kanciaste, w połowie skręcone i ostro zakończone pręty. Dobierałem różne farby, jednak czerń była najwłaściwsza. To o tą furtę pokłóciliśmy się po raz pierwszy. Maria uważała, że przepłaciłem i mogłem kupić coś gotowego. Dobre sobie, przecież nie byłoby takiego efektu. Szkoda, że łuk nad wejściem nie porósł jeszcze do końca powojnikiem, wtedy całe wejście będzie stanowiło harmonijną całość. I choć koncepcja odzwierciedlenia furtki w ogrodzeniu przemknęła mi przez głowę, to jednak gęsty wysoki żywopłot z bukszpanu, wzmocniony w środku siatką, skuteczniej zasłania wnętrze przed niepowołanym wzrokiem.
Ogród rozplanowany jest na zasadzie koła z dośrodkowo biegnącymi, wyłożonymi kamieniem ścieżkami. Pewnie polbruk byłby tańszy, ale w moim ogrodzie nie ma miejsca dla tandety, wykrzyczałem kiedyś żonie w twarz podczas drugiej kłótni. Rośliny porastające każdy wycinek koła pogrupowane są tematycznie. Dodatkowo podnoszą się do góry w miarę wnikania weń. Od niskich traw przy wejściu, po drzewa na przeciwległym końcu. Nie ma w nim miejsca na żadne warzywa. To dobre dla tych co traktują świat instrumentalnie, jestem estetą i pielęgnowanie jarzyn nie mieści się w moim katalogu wartości. Niestety moja żona nie rozumiała tego.
A w środku niczym w piaście, oczko z łagodnymi łukowymi brzegami i cichą ławką pod płaczącą wierzbą. Lubię tam przesiadywać. Płaczę z nią patrząc na niewielkie zagłębienie w ziemi nieopodal.
Mój sekretny ogród.
Jutro Nowy Rok. Minie dziesięć lat. Znów wszystko stanie przed oczami.
Ale będę wolny[1].

[1] art. 29 § 1 kodeksu cywilnego: Zaginiony może być uznany za zmarłego, jeżeli upłynęło lat dziesięć od końca roku kalendarzowego, w którym według istniejących wiadomości jeszcze żył.

[Pedro Salazar]

Przyjemne i nastrojowe. Choc nie do końca załapalem zakończenie. Też chciłabym miec taki swój ogród :).

pzdr

[wojt s]

Zbrodnia się stała niesłychana Pani zabiła Pana..., a raczej to Pan Panią :-)

[Jay Jay Kapuściński]

zaskoczyło mnie zakończenie, a to już spory plus. fajnie generujesz opisy, całkiem nieźle to w realu musiałoby wyglądać ;) podoba misię. pozdr.