Jutro będzie futro

[j.renata]

/czyli skala doZnań /nie/możliwych/


Szeptem srebrnodźwięcząc
na strunach poruszaj
otulaj marzeń miękkością
nagą mnie -nagością
rozświetlaj klejnotem
kołysz szczerością
nawet zaśniedziałej
polotem niepamięci
rozpościeraj skrzydła
pożądania lotem
co wspólnym szybowaniem
coraz szybciej
i mocniej
i dalej
...się stanie
...krzykiem
/-co kupiłeś? srebrne kolczyki? dziękuję najdroższy i zapisałes nas na kurs paralotniarski?! Na pojutrze/.. /

[jasiu zły]

Zlituję się i dam komentarz, bo jak widzę bezrybie totalne.
Znaczna częśc utworu jedzie czymś bardzo słabym (te rymy na jedno kopyto, kiepskie, że włos na głowie staje, no i jeszcze te określenia typu "skrzydła porządania"), ale w kontekście ogółu odczytuję to jako ironię/zgrzewę? Za to końcówka jest tym, co w ogóle robi z tego wiersz. No i generalnie, to bawi. Tak więc w sumie to wychodzi na zero, ale jakieś niezgorsze wrażenie zostało.
Jedna uwaga: na tego typu twórczości daleko nie zajedziesz, nie rób tego więcej bo drugi raz już nie przejdzie.

Pozdrawiam.

[jasiu zły]

To znowu ja. Jeszcze jedna uwaga: mogłabyś coś zrobić z zapisem, tzn chodzi mi o te / i o ... no wiesz - wymienić na kursywę, albo cokolwiek.

[j.renata]

tak, to miała być drwina
zamieszczona eksperymentalnie
więc nie ma sensu nawet tego poprawiać
ale cel został osiągnięty
/bardzo cieszy mnie Twoja wizyta/
pozdrawiam