Niestum - sztućcem trącanym po spodku pola.

[Messalin_Nagietka]

Stum był tu owym, któremu pokłony
z byle powodu i jakiego sensu,
od leśnej ściółki po pnie i korony,
tyle co wół ma do kół lub kredensu,
gdzie talerz krągłą wypukłością ździebko
znany skądś Stumie, lecz skąd? ech, uciekło,

więc ciągnął trawy, jak za drzwiczki, aby
dojrzeć coś w nauce, gdy kto sprawi mebel
i w dąb narosłe badylami graby
miały co z sobą robić, wielbiąc glebę,
na cóż krągłości – rozważał – w kredensie?
talerz zapewne czym dla człeka serce,

bo i o biciu słyszał, gdy wiatr szumiał,
oby nie rzucać bo pęknie, się skruszy,
wszak półki z drewna, a w środku nie mumia
by zbijać mrzonki i bajać o duszy,
stąd trzaskał kępy jak czasem drzwiczkami
kto tam narwany o naczyniach mami,

ech, nauka z lasu szybko w las wróciła,
bo niby Stum chwat, lecz zdał się „niestumem”,
gdy wiedza daniem jak ziemią – mogiła,
deszczem zwilżona i nadto z rozumem
przyszło raz pierwszy w kulturze wieczerzać
i nijak było brać łapą z talerza,

stąd wieś tu Niestum – chłodem i wilgocią
na spodzie niecki stoi chat zakolem
i wołem znacząc wyrzynaną krocią
kniei, by nauka szła za pługiem w pole,
zaprasza wszystkich (od wsi tej się uczcie
by zawżdy sztućce miał każdy na uczcie).

--------------------------------------------------------
od autora:
Niestum – wieś na drodze Ciechanów – Grudusk, zapewne widok wioski w najbliższym czasie się zmieni, bo i grunty sprzedają i budują się nowobogaccy i biedniejsi, a i do Ciechanowa jeno półtora kilometra, więc jakby, kto o sztućcach zapomniał to i pudzie po swoje do domu i wróci nazad.