strach

[seweryna żuryńska]

chwyta nagle
za gardło jak wilk
doskoczy i nie wypuści
wbija się mocniej
do krwi
i
pulsuje
od stóp do ust biel

oddech trzeba haustami brać
pokonywać kamienny
uścisk
myśl trzepoce
bezradnie
jak
ćma
niewładna ogarnąć konwulsje

niemy potok ujarzmionych łez
krzyk co porami wyje
drżenie rąk
serce jak ostatni bieg
zew ucieczki
w ramiona
swoje

[Piotr Sanocki]

Oo! Nautralizm w końcu :)



Pozdrawiam serdecznie

PS. Witam z powrotem ;)

[Iza Smolarek]

chciałabym przeczytać o strachu, który nie chwyta za gardło. O! wtedy może nawet zapamiętałabym, kto o nim pisał...

[Ona_Kot]

tak, ani chwytanie za gardło, ani pulsowanie, ani wycie,
krzyczenie i inne rekwizyty, które są już zmęczone od nadmiernego ich używania
dajmy im w końcu pospać

pozdrawiam

[Messalin_Nagietka]

tak – osamotnieni, drżący ostatkiem, w śmierci ramionach a jakby w swoich – mnóstwo tu gałęzi jak myśli, a drzewo ktoś ni pień ni w korę piłuje – bodaj bym tego nie oglądał w real’u – wiersz taki jaki winien być – bez zbytniego emocjonowania się i kapryśnej rządzy odejścia w zapomnienie, kto dziś komu pomaga?
pozdrówko MN