Wiosenna deprecha

[Antoni Leszczyc]

Więc twierdzisz, mistrzu Konstanty,
że tristis est tea anima
na jesień. A jam uparty!
Choć wiosna, to mnie wciąż trzyma.

Nic dziś mnie, powiadam, nie cieszy
i nawet nie chce się gderać.
I nawet nie chce się grzeszyć,
a grzeszyć ja zawsze... Cholera!

Chodzę po mieście ponury,
w upiornym depresji rytmie:
czym bardziej celsjusz do góry,
tym brzydszym przekleństwem sypnę.

Czym lepszy wróżą barometr,
czym lepszą przyszłość mi przędą,
tym bardziej staje okoniem
i bardziej straszę swą gębą.

I siedzę na ławce. I wino.
Smutno mi jakoś, choć wiosna.
A z lewej jest piesek z dziewczyną,
a pani w TV jest radosna,

a ptaszki skowronią, słowiczą,
a żuczki w krzewinkach ten teges...
A ja taki jakiś bez życia.
A ja taki jakiś... No nie wiem.

Spojrzę na lewo - to westchnę,
spojrzę na prawo - to biadam.
Ot, taki jestem na wiosnę,
że tylko treny układać!

[III 2004]

[Ewa_Kos]

panie Antoni cóż Ci po trenach
zrobisz się martwy a gdzież ta wena
i chęć dalszego pisania
gdy już nie wstaniesz ze swego posłania
brakować nam będzie ''mena''

[Antoni Leszczyc]

Spokojnie. Zwracam uwagę:
pisałem rok temu z okładem.
Już jest roku pora
ii ja w weselszych humorach,
czego dowodem, widzicie
poniższy wiersz "Dwie łasice" :)

[Ewa_Kos]

witamy więc Pana serdecznie
faktycznie jesień już drepcze
wszak mówią że smutna to pora
a skoro Pan jest w humorach
to życzę by trwało to wiecznie

[Aleksander_Szumanski]

To jest to-jeżeli ta forma to twoje credo literackie,należy pogratulować.