Opowieść o pewnym łagodnym świetle w Portland

[Tomasz Pietrzak]

Człowiek na końcu nocy miał rację;
to było siedemnastego lipca. Tego dnia
powietrze było pełne nieporozumień,
ale wiedziało jedno, nigdy już nie dotknie trawy.
Cień sosny stał się dłuższy
i zniknęły kontury w kwadracie chodnika.
Więcej słońca po zmroku,
prosiłem o to całą noc, w międzyczasie
terakotowa podłoga obrosła mchem,
zawirowała Ziemia. Słońca czy gwiazdy
spojrzały na mnie zawiedzione, śmierć
przysiadła na wzgórzu czekając na zachód.
Trzysta metrów poniżej,
wertowany wiatrem,
zostawiłem swoje ciało jak porzuconą muszlę i
zamieszkałem na jakiś czas w sekwoi.
Ulica, którą znałem, stała się zaproszeniem do wejścia
w łagodne światło alei. Chłodny obszar pustki i
księżyc,
mój niedaleki krewny -
wszystko zaszło bawełną ducha T.S Eliota.

...a ty,
stojąc na lnianej zatoce, pobłogosławiłeś
czy przekląłeś mnie?

[KwadRaT]

Ufff... Bardzo dobrze. Sporo emocji. Podoba mi się, naprawdę. Pomimo, że nie lubię tego typu wersyfikacji, to Twoja wpadła mi w gust. Fajnie. Pozdrawiam.