Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

* * * odstanie


Rekomendowane odpowiedzi

dla mnie wczoraj to pojęcie błędne
nawet lustro matowieje

gromady ptaków w kluczu powtórki
a dzisiaj zapachniało wiosną
z odwrotnego kierunku jesień
klon zawistnie odstaje zielenią jeszcze
od brzozy a brąz kasztanów zniknął pod nogami

rotacja w akceptacji na biegunach się buja
slońce zenitem błaga o litość księżyc
o niestałej godzinie mruczy kołysanki
to już nie czerwiec

październik za okrągłością grzybiego kaptura
się chowa korzeniem wyrasta z ziemi

pomyłek nie ma
poplątane zdarzenia sie odkręcają
legendy nie powstają bez celu

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

treść ciekawa
ale wersyfikacja nieco gorsza
ogólnie jestem na plus
ale i tak jakem uparty subiektor cudzych tworów
pozwolę sobie na pewne luźnej kompozycji zmiany


dla mnie wczoraj to pojęcie błędne
nawet lustro się starzeje



dzisiaj wiosną zapachniało
z odwrotnego kierunku jesień
klon zawistnie odstaje zielenią
od brzozy brąz kasztanów zniknął
pod nogami ptaków w kluczu powtórki


na biegunach rozhuśtana rotacja
w akceptacji slońce zenitem błaga
o litość księżyc na wyrwanej godzinie
mruczy kołysanki
to już nie czerwiec



październik wszedł w krągłość grzybiego kaptura
korzeniem z ziemi


poplątane zdarzenia odkręcają się
legendy nie powstają bez celu
pomyłek nie ma



pozdrawiam TomaszEK

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



"odkręcają się" - inne słowo. Stare lustra - wiele ich widziałem, więc nie "nawet". "błaga o litość" - no nie ;))); metafory abstrakt + abstrakt są 'niedostrawienia' (ex. rotacja w akceptacji). Ostatni wers trochę za długi/?/.
Ładny pomysł, chodzi o to, żeby go nie przegadać oczywistościami (za bardzo ;)
pzdr. b
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • naturalnie - bez okrzyku rozpinając guzik z bluzki nie podchodzę lali blisko aby dotknąć, ino musnąć niewidzialne kładę dłonie na zakrętach jej wykrętów tudzież czekam oburzenia tylko broniony ciemnością czy odrzucasz listki moje jak przed zimą jarzębina? żeby stanąć w pełni gołej na zakręcie jak nie ustąp! woła serce, ciało nosząc rytmem jego uderzenia; kiedy jestem.. i ty jesteś gdy cię nie ma i ja niknę
    • Lilaróż zimowitów na grządce, pokoszone, schną trawy na łące, pajęczyny posrebrzone rosą, o poranku koniec lata głoszą, coraz chłodniej, a niebo bez chmurki, po leszczynach grasują wiewiórki, zmilkły ptaki i owady w trawie, głośne tylko na bagnach żurawie i przymrozek kwiat zwarzył w ogródku, radość blaknie, bliżej nam do smutku, chociaż ciału nagości wciąż chce się, zapomnijmy; już wrzesień, już jesień.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • W tych zmiennych, chwiejnych momentach na rozdrożu, na krawędzi, na ostrzu noża trzymam się rzeczy stałych. Pewnych.  Stałych.  Niezmiennych.  Tego, że słońce na pewno wstanie i na pewno zaśnie.  Że będzie pogoda. Jakaś. Obojętnie jaka - bo pogoda zawsze jest jakaś, a element niespodzianki zawsze istnieje. Tego że umrę.  Że niezależnie od tego jak się czuje - gołębie będą fruwać i zebrać o żarcie a dzieci w upale będą biegać po fontannie i denerwować swoje matki odrywajac je od komórek okrzykiem 'mamo, zobacz'   I tym, że ludzie przychodzą i odchodzą. Jedni zostawiają ślad, innych zapominam - nawet nie zauważam - jak ludzi w centrum handlowym czy bezdomnych na dworcach czy ulicach   To wszystko uświadamia mi, jak mały, nic nie znaczący jestem w skali makro.  I jak ważny jestem w skali mikro.    I to wszystko - paradoksalnie - pomaga mi być. W tych zmiennych, chwiejnych, niepewnych chwilach na rozdrożu. 
    • W domu nad rozlewiskiem ktoś cichą na gitarze melodię gra Melodię ktorej lubi się kłaniać las trzcinowy i królewski ptak W domu nad rozlewiskiem słychać płacz miłości której cząstkę wchłonęła jego toń i mgła
    • @Łucja Maksymilian - @Poezja to życie - dzięki -
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...