Rąbierz - ściną ostały w krnąbrnym polu.

[Messalin_Nagietka]

tu wycie wilka echem gdzieś z olszyny,
z łupaniem siekier o świerk się mieszało
i w iskier tańcu ledwo dartej ściny
od zwierza ogniem strach brało i w pałąk
z paździerza jasnym jak w noc gwiazda jaka
szło się karczować leśnego chłopaka,

bo jak matula mawiała o świerkach,
że zarost igłą, szychą łez skruszenie,
pod takim drzewem niejedna panienka
jadło mazała w pniu, a gałąź cieniem
po jej warkoczu wodziła miłostki,
gdyby nie korzeń, zaraz by gdzie poszli,

takoż z płomieniem i ostrzem siekiery
rozniosło połać w łąkę gdzie chałupy,
zbito od zaraz - zagród chyba cztery,
ze świerku w świerszcze a wilkowi trupić
gdzieś na zagonie trzeba było kijem,
pewnie do dzisiaj w śmierci tam się wije,

i tak też z tymi, co rąbali świerki,
i mieszkańcami, wszyscy jak te drwale
za ciosem w ciosy szli w śmierci ożenki
wszak wioski nie ma a tylko przystanek
w polu graffiti na ścianie - "dyć, krnąbrnie
rąbiąc, a nóż ci siebie nie odrąbiesz".

----------------------------------------

od autora:

Rąbierz - wieP na drodze Ciechanów - Przasnysz.
W okolicy jest znak drogowy - Wilkowo 2 km.

[Messalin_Nagietka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

SAD - dzięki za przeczytanie i koment - cóż - każdy ma swój odbiór - nie piszę dla publiki - staram się coś własnego władować do swojej poezji - ostatnie wiersze, może wygladają na taśmową robotę - ale są przemyślane i mają coś z tej ziemi - cóż - najlepiej byłoby poezję w rzeczywistości złapać i porównać - co czynię jak jadę trasą Ciechanów-Przasnysz - kiedyś musiałem w końcu opisać tę lukę w tutejszej poezji - taki mały regionalizm - sięgający odległych czasów - jeszcze raz dziękuję
pozdrówko MN