Urodziłem się o sto lat za późno

[Miłosz]

Urodziłem się o sto lat za późno
Nie ten wiek!
I wszyscy widzą, że jestem inny.
Tak nie realny, rozmarzony, sentymentalny
Myślami daleki gdzieś,
Z czynami które nie przysporzą chwały
Tak mały......Mały!!!
Gdy wokół armie
Olbrzymów i Herosów
Wciąż wykuwają sobie cokół
Ja w szczerym polu stoję
Pośrodku łąki
Źdźbła trawy zamykam w dłonie

I gdy ustanie walenie młotów
Ucichnie płacz rozwalanej skały
Do snu ułożą się tytani
Rozchylam dłonie. Słyszysz!?
Szum traw na łące

Urodziłem się o sto lat za późno
Czy urodziłem się na próżno?

[Duża Mi]

śweitny wiersz jak się go czyta to takie ciepło bije z ekranu :P:P, możę daltego że podmiot liryczny skądś znam....

[Michał_Zawadowski]

hmm
strasznie sporo emocji odautorskich zapewne bije z tego tekstu.
czy autor probował przeczytać to na głos i posłuchać jak brzmi?
brzmi nieszczególnie.

pozdr.
mz

[Gość]

super .
czytajac poczulam sie doslownie tak jak to przedstawiles .

choc i tak czuje sie źle...

na dobrej drodze . nie zmieniaj frontu .

pozdrawiam codziennoscia lat...

[BlaCha]

Super,

Do mnie trafia świetnie,
tak 'prawdziwy' że praktycznie czyta się sam.

Pozdrawiam.

[nefertari]

myśl trafia ale forma jej oddanie nie.
zresztą nie sami herosi i olbrzymi - dość wysortowaną grupę peel wziął na ząb.
pozdro