dobranoc

[Anna Czyrska]

zamknięte, spierzchnięte twoimi słowami
ona była twoją pierwszą miłością zostawiła cię
jak zostawia się psa w czasie pobytu w pracy,
skamlałeś ale ona tylko gładziła ciebie milczała

teraz ja twoja historia przeistaczam się w wiersz
i nawet nie wiesz jak łagodnie przychodzi ta noc
krucha jak szkło ja jestem twoją ostatnią chwilą
płynę zbyt na powierzchni twojego ciała

i namaluję ciebie zamknięta, spierzchnięta twoim
lamentem ona odeszła jak ptak z parapetu wyschła jak
łza a teraz spacerujemy po parku ziemia przesuwa
się pod nami dla naszego wspomnienia obrazy z

przeszłości nachodzą mnie w nocy dlatego kiedy
nakarmię się tobą przejdziemy ścieżką lisów
drzewa powoli umierają padam i zapalam znicz