Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

błotem lepione kontury dąbrowy
padały niczym kępy traw pod kosą,
gdy jęto ogniem stroić – ledwo z doby
las w popiół wycichł, wiatru tembr unosząc,
w kruszoną glinę pola wiór usychał
jak spod siekiery w uchwycie Dyblika

i na cóż było zadziornej gromadzie
wyciszać przestrzeń od drżenia gałęzi
i w grząską grudę wchodzić, jak po zdradzie,
topielcom zwykle własna dola męczy,
stąd bór na nowo chmur gromkim okrzykiem
trącał co rusz to zieleni kosmykiem,

lecz świeże chłopstwo, ryjąc ciąg kanałów,
wodę z połaci do rzeki spuszczało
i w piach płaszczyzny kiełkujących gajów
przeobraziło, tegoż było mało,
po części w ugór i fabryczne hale,
szyn na podkładach kreślonych taranem,

a Dyblik równał przestrzeń, czas i ludzi,
z niebios iskierką plótł swej drogiej Dziewie,
że minie to co w niezwykłości brudzi,
znajdzie się jeszcze miejsce w jakimś krzewie,
gdzie życiodajna potrzeba dawania
odzyska moc i chęć owocowania,

lecz końca padłej w pomruk maszyn dziejbie
nie widać, takoż dym się z mgłą zamieszał
i w okolicy, poszła plotka pewnie,
że na fabryki przyszła w końcu krecha
i znów w dąbrowy błoto się powciska,
gdzie ciechanowska dzielnica fabryczna.


------------------------------------------------------------------------------------------
od autora:

Dyblik – (mit. słowiańska) symbol żywotnej iskierki niebios, był równoważnikiem w walce przestrzeni z czasem, światłości z cieniem. Chwytał z niebios iskierkę życia, podawał ją Dziewie, a ta ożywiała nią ludzi lub połacie wyschłe.
Dziewa, Żywa, Żywie – (mit. słowiańska) dobroczynna bogini związana w mitologii z Dyblikiem, iskierką darzyła rodzących się, mężczyzn urabiała na podobieństwo Hama, kobiety na swoje podobieństwo, była też ożywczym symbolem przyrody, stwórczyni i strażniczka, unosząca się nad wodami, lasami i połaciami łąk.
Ham - (mit. słowiańska) rudy olbrzym urodzony z trzeciej głowy Trygława; siłą i wpływem hamował nieustanną walkę dobra ze złem (dnia z nocą).

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Twój tekst z brutalną szczerością i niezwykłą wrażliwością dotyka tematu niewidzialnych ran, jakie wojna pozostawia w człowieku. Już pierwsze zdanie – "Nie wrócił. Tylko jego ciało przyleciało samolotem" – kwintesencja doświadczenia wielu weteranów. Ciało jest obecne, ale człowiek, którym był, zginął gdzieś na polu walki. Ta myśl przewija się przez cały utwór. Obrazy, które fizycznie wręcz pozwalają poczuć stan bohatera. Scena mycia rąk jest absolutnie wstrząsająca - to obraz traumy i winy, której nie da się zmyć, bo nie jest na skórze, lecz "pod sercem". "Wewnętrzny, nierozbrojony ładunek" - to genialne podsumowanie stanu ciągłego napięcia, zagrożenia i poczucia bycia niebezpiecznym dla innych. Strach przed bliskością, by "nie przebić skóry". A "Cisza jako krzyk bez ust" - to jak PTSD – niemożności wyrażenia horroru, który nosi się w sobie. Znajoma moich rodziców przeszła koszmar PTSD u swojego męża, który wrócił z Iraku. On też nie wrócił. Wojna niszczy duszę, spokój człowieka. Ekran komputera jest idealnym symbolem bariery, której nie da się przekroczyć. On na nią patrzy "jak na cudowne światło, które nigdy nie dotrze do dna jego nocy" - zdanie pełne piękna i rozpaczy. Twój wiersz buduje empatię znacznie skuteczniej niż setki reportaży. Zmusza do myślenia o cenie, jaką płacą ci, których wysyła się na wojnę, a potem oczekuje się, że po prostu "wrócą". Niezwykły tekst, bardzo potrzebny, a zarazem piękny. Pozdrawiam. 
    • @huzarcFajny Twój wiersz, inspirujący. :)   "Gdy otwieram słownik To najczęściej robię A - psik" Pomyślał czytelnik Kichając na kurz wieków   "To most między nami" - Pomyślał słownik "Między moją mądrością A twoim kichnięciem Więc spotykamy się W pół drogi, Bo słowa to ... Pyłek unoszący się Między kartkami"
    • @tie-break A ja odebrałam Twój tekst inaczej. Pierwsza strofa jest świetna – "umyślnie było takie" brzmi jak oskarżenie rzucone w stronę rzeczywistości, jakby lato celowo nas wykluczało. "Chaszcze ani razu nie zagadały po ludzku" – piękny obraz przepaści między nami a światem natury, który nie chce (albo nie może) nam nic wyjaśnić. A my szarpiemy w desperacji aby jakiś sens wydobyć siłą, ale jesteśmy zamknięci w swoim języku, który nie sięga przyrody. Jest bardzo refleksyjny. Super!
    • chyba za dużo widzę w tym wierszu miłości, a mniej wojny... Ostatnio spodobało mi się słowo "doszczętnie" - tak piszesz według mnie. Pięknie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...