epilog z rzęsą na końcu

[Tomasz Pietrzak]

już się nie obudzę z tego snu -
płonące maki podadzą jadowite kapsułki
pan w regulaminowym kitlu dokona
oględzin aseptycznego ciała poszuka
przerwanych włókien którymi
karmiła mnie świadomość

tylko proszę nie wpisywać w karcie
- żył –
to zbyt krępujące
w moim horyzontalnym położeniu
- to już koniec -
mam ładną etykietkę na dużym palcu
czyste prześcieradło
i kwaterę wykupioną na własność
- nic mi nie pozostaje
jak tylko zgasić prosektoryjne światło
złamaną rzęsą
bez jutra

[Niesapominayka27]

Ciekawy, przyciągający uwagę tytuł i zakończenie. Rzecz o śmierci a jednak według mnie nie do końca; raczej o momencie przejścia. Interesująca laboratoryjno- medyczna perspektywa, która wcale nic nie odbiera jakości wiersza, a wręcz przeciwnie wnosi coś nowego. Dopracowane metafory, całość na plus. Pozdrawiam.

[Dominika M.]

Wiersz jak najbardziej na plus, aczkolwiek czytam go już enty raz i ciągle nie jestem pewna jego nastroju - wiadomo:wesoły nie jest, ale czy smutny?

Pozdrawiam:)

[stanislawa zak]

wiersz który zapamietam długo, poruszył mnie do głebi, znałam chłopca który zaćpał się na smierć, a twój wiersz przypomniał mi go, ze smutkiem pozdrawiam