Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Posiadanie

Szedł zamyslony ulicą i nagle ją zobaczył- była to ogromna i wspaniała złota góra.
Słońce pokryło ją w całej pełni, a promienie ocierające się o powierzchnię odbijały się w postaci wielokolorowych refleksów, sprawiając wrażenie, że to jakiś galaktyczny obiekt z filmu Stevena Spielberga.
Przyglądał sie jej niczym zahipnotyzowany.
"Kto jest jej właścicielem?"- pomyślał.
Rozejrzał się dookoła, ale nikogo w pobliżu nie zauważył.
W końcu podszedł i dotknął ją. Była letnia.
Dotykając powierzchni palcami, odniósł wrażenie, że jej delikatność stanowiła doskonały dotykowy odpowiednik jej blasku i piękna.
"Chcę ją dla siebie", pomyślał.
Wziął więc ją ostrożnie w swoję ręce i udał się w kierunku obrzeży miasta.
Zafascynowany wszedł do lasu, kierując się ku polanie.
Ostrożnie ułożył ją na trawie, usiadł i kontemplował ją w popołudniowym słońcu.
"Pierwszy raz mam coś cennego dla siebie. Coś, co jest moje. Tylko moje!", pomysleli oboje jednocześnie.

***

- Kiedy cos posiadamy i uzależniają się od tego, zniewalamy samych siebie, to kto ma kogo?
Kto ma kogo?


"Pozwól, że Ci opowiem" Jorge Bucay

-------------------------------------------------------------
przeżyliście kiedyś coś podobnego? kiedy? co o tym myślicie?

p.s. książkę polecam zwłaszcza miłośnikom psychologii :)

Opublikowano

ja tam nie wiem, ale myśl tu przytoczona jest co najmniej oczywista... i mógłby ją wygłosić każdy bezdomny... (ale jeżeli komuś to pozwoli zainteresować się psychologią to jak najbardziej godne polecenia :)) )

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • człowieka biednego dobro omija nie ma na chleb nadzieja go żywi   człowieka biednego uśmiech nie zna  a jego drogi to wyrwy i dziury   człowieka biednego bogaty się wstydzi udając że to tylko cień   człowiekowi biednemu niebo nie pomaga dlaczego  - tego nie rozumiem
    • @Konrad Koper Coś jest.  
    • @viola arvensis pięknie dziękuję za dobre słowo :)
    • Och Karol ! Świetne! 
    • Poeta, w niemym geście, pochyla się nad stołem. Długopis, wąż z kryształowymi oczami, ślizga się po stole - zimny i obcy, sycząc alfabetem, który zapomniał istnieć. Jego tusz pachnie gwiezdnym pyłem i wspomnieniem spadających słońc. Kartka patrzy na niego niczym zimne, puste niebo po burzy - gotowa przyjąć wszystko, lecz nic nie wydać, choć skrywa w sobie miniaturowe galaktyki spragnione tylko hałasu. Ich orbitujące atomy tańczą w rytmie śmiechu kwantowego kota. Chce pisać - ale słowa uciekają, robią mu w głowie kabaret. Pomysły wirują jak kalejdoskop roztrzaskanych szyb. On łapie je dłonią pełną powietrza i chaosu, jakby łowił spadające gwiazdy w beczce mleka. A w kącie jego myśli samotny smok z migoczącymi skrzydłami, podśpiewuje starożytne formuły nonsensu. Lustro pokazuje go jako klauna w płomiennych skarpetkach, pół geniusza, pół katastrofę. Jego cień tańczy własnym życiem przez dziurę w suficie, a wnętrze -  puste jak opuszczony statek w porcie z mgły, pełne echa nieopowiedzianych legend i szemrzących w nim mgławic szeptów. Śmiech i rozpacz tańczą w nim tango groteski, wirując w rytmie, którego świat nie potrafi zobaczyć za kotarą absurdalnej codzienności. Długopis drży jak skrzydło motyla w trzęsieniu ziemi. Czas pęka jak bańka mydlana. A on siedzi - groteskowy i majestatyczny w swojej niemocy - jak kamień, który próbuje krzyczeć na ocean, a ocean odpowiada mu ciszą z dna świata. W jego cieniu rośnie las zrobiony z melodii, który szepcze w rytmie galaktyk. Kartka jest morzem ciszy, falującym od pustych słów. Każda linia niewypowiedziana - wybuch gwiazdy, eksplozja koloru i śmiechu w czerni, czasem rozpryskująca się w tęczę utkaną z chaosu komet. Poeta, zamknięty w swoim własnym teatrze, czuje, że jego niemoc to najbardziej dziki, najbardziej szalony i najpiękniejszy wiersz, jaki mógłby napisać. Bo Stwórca też czasem gubi długopis, a wtedy pisze sobą, udając, że wie, co pisze.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...