Odcieniem szarości

[ewan_mcteagle]

Być tą kobietą jesienną. O zmierzchu.
Nie błyszczeć już jak nowa jarzeniówka.
Siedzieć tak sobie kość na kości,
włos na włosie. Brud pod paznokciami
niczym zegar biologiczny od lat
przesypia wiosnę. Tłumaczyć sobie,
że najważniejsza jest ta druga powieść,
drugi akapit w gazecie, druga myśl. W końcu

Bardziej się zdziwić czy bardziej uśmiechnąć?
Na widok niezbyt dobrej poetki,
w niezbyt ładnym, alabastrowym domu
bez wyjścia. Gdyż życie nie lepiej się z nią
obeszło. Wydało bez reszty

Fotel, lusterko, kartkę papieru. Ktoś usiadł,
ktoś ujrzał, nikt nic nie napisał.