Pourywany

[Sebastian_Pietrzak]

Wewnątrz mego miasta
kołyska
faluj z nią powoli
nie chcemy wstrząsu

drzewo upadłe
liczy miliony godzin
w przód
w tył
legnie na wznak

popielata przestrzeń
na policzkach matki
rozciąga się
wzdłuż uczynków

może zostanę w strumieniu jutra
może ucichnę z niewydanym oddechem

jasno-jaskrawe oczy tych co kochają
niech będą święci
ostatni pacałunek
do anioła na parapecie
zasypiam

[smykusmyk]

strasznie to to patetyczne.
nie odpowiada mi w ogóle pierwsza strofa, natomiast bardzo podoba mi się trzecia. ostatnia z aniołem, psuje cały odbiór wiersza.

pozdrawiam, p.