Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

I nadszedł znienacka

blazen

Przez blazen
w Test / śmietnik

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

blazen

blazen

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Przyszedł znienacka gdy Błazen siedział przy biurku
Cicho zza rogu wychylił się
Spojrzał na jego plecy uśmiechnął się
Tyś mój- szepnął do siebie

Cichutko na palcach skrada się
By nic nie zakłóciło Ciszy która w rogu siedziała
Lękliwie rozglądając się wkoło
By nie uczynić Hałasu większym niż jest
Karmiony obecnie jedynie tykaniem zegara, szumem klimatyzatorów

Och. Gdyby dać mu zjeść upadający mebel to byłby za duży i nie zmieścili by się tu razem
-Utulę Cię – wyszeptał Gość
Kiwnął w podzięce Zmęczeniu które od dłuższego czasu krążyło po pokoju już lekko znużone

Cichutko objął Błazna nucąc kołysankę - To ja twój Sen.
Błazen złożył głowę skulony w ramionach Snu
Usta ułożyły się w uśmiech podziękowania
blazen

blazen

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Czarnej_Owcy dziękuję za odwiedziny.
Lejlo – Nie znam wiersza Gwyneth, więc nie mam punktu odniesienia.
Nie rozumiem Twojego znaku zapytania przy słowie wiersz.
Jeżeli znasz definicję wiersza to wiesz dokładnie czy jest to wiersz czy nie. Ja jestem pewien, że jest.
Co do zachwytu moim dziełkiem ( hehe) to każdy ma wolną wolę wyrazić swój punkt widzenia.
Wiersze piszę przede wszystkim dla siebie a potem to tylko korzystam z sieci, aby ktoś oprócz mnie mógł zachwycić lub splunąć z obrzydzeniem.
Pozdrawiam

:o)

blazen

blazen

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Moderator - sprecyzuj do czego pijesz.

Punkt 5j regulaminu mówi: Publikowania tekstów innych niż "mowa wiązana" w dziale "Wiersze czytelników" (za wyjątkiem komentarzy).

Jeżeli dobrze zrozumiałem ten punkt to nie uchybiłem ani na jotę.

 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • viola arvensis
      trochę umrę

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      umrę ci kiedyś trochę o świcie lub późnym wieczorem nie znajdziesz mnie, nie wypatrzysz wszystko co cenne zabiorę   uśmiechy zabiorę słodkie serdeczność, łagodność i miłość i umrę ci trochę, naprawdę jakby mnie nigdy nie było   będziesz zdziwiony i smutny że ci bezczelnie zniknęłam i że co było najdroższe na krótką wieczność przejęłam   nie szczędzisz mi zmartwień, kłopotów i kłody wyrzucasz pod nogi więc umrę ci trochę za młodu byś doznał choć cząstki trwogi   umrę bo musze kochany odpocząć, odetchnąć przez chwilę nie szumi mi w głowie od ciebie i dawno spłoszyłeś motyle   to tylko chciałam powiedzieć że umrę mu trochę- już wiecie   poskładaj mnie w całość nim padnę nim umrę - kochany mój świecie...    
    • violetta
      Miłość w błękicie

      Przez violetta · Opublikowano

      @viola arvensis cieszę się, że się rozumiemy:)
    • viola arvensis
      „To się opłaca ?”

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Michał Czachorowski ciekawie co autora zainspirowało - obserwacje czy własne przeżycia... Bo wiersz zajmujący, nie powiem. @Simon Tracy najważniejsze żeby smrodu za sobą nie zostawić po tym paleniu :)
    • viola arvensis
      książka kucharska

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota różne mamy koszmary z dzieciństwa- ten akurat chyba wychodzi na zdrowie :) Pzdr.
    • huzarc
      Oni i My - dyptyk

      Przez huzarc · Opublikowano

      NIEMCY   Chcieli przestrzeni życiowej. Przyszli — i stodoły spłonęły. Ostatnie ciele poszło na kontyngent.   Zarządzenie gauleitera.   Stary zginął od bata tam, na polu, młody kuleje od kuli — tam, w lesie, na mchu.   Dziś przychodzą. Nie palą — jeszcze. Higienicznie moralni — jak zawsze.   Ale lemiesze nasze, zamiast ciąć wilgoć wiosennej ziemi, zakopują tegoroczny plon. Gnije.   Takie dyrektywy.   Tymczasem wnuki mistrza z Ameryki, owi wypędzeni z Odessy, ślą wołowinę i worki soi.   Patrzą na nasze złoto. Za gruzy zapłacili, jak mówią — dobrymi radami. I starczy, reszta będzie pojednaniem. I ciszą.   Ale im wolno. To podobno wyższa kultura prawna — oddychająca cyklonem i zawieszona wysoko na strunie fortepianu, jak cienie Volksgerichtshofu.   POLSKA 2025   Trochę człowieka, trochę robota. Technologia codzienności — reszta to we-fi i promocje.   Najlepsze z czasów, jakie są. I lecimy na Seszele albo do Hiszpanii.   Tam uciekniemy, kiedy przyjdą tu, i sprzedamy live’a o traumie.   O tym nigdy za wiele.   Mamy marzenia — oczywiście na kredyt. Witryny są nieprzebrane. Nic nie trzeba, za to wszystko można wziąć.   Nie jak ci gorsi obok, którzy poświadczają naszą wyższość.   Ale dlaczego dzieci już się nie rodzą?  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...