Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zarzucam na szyję
myśli
dźgane niebieską włóczką

w kark uderza dziki chłód

nagie stopy
balansują
na skarpie śniegu
szukając stałego lądu

dłonie -
w paradoksie histerii -
chwytają się parapetu

Opublikowano

tytuł podkreśla desperację:granica,:biel to czystość , ale moze tez chodzić o granice wytrzymałości: fakt faktem tytuł pasuje, zastanawia mnie parapet-poczatkowo skojarzył mi sie z samobójstwem;/. ale przy zimowych motywach może być to przejścire:parapet częśc okna, okno: otwór do zimowego swiata, daje możliwość oglądanai zimowych pejzaży (dość masochistyczne uciekac od zimna, któe przeraza i się na nie gapic:>)..naciągana interpretacja?:>ewentualne myśli: mimo ich przerazajacych następstw są najlespza ucieczka:stąd paradoks: (znów pojawia sie wizja samobójstwa jako paradoksalnej ucieczki?)
wyjście -definitywne określenie włąsnego losu jest ratunkiem przed niepewnym balansowaniem, ; niepewnosć gorsza od strachu?

Pozdrawiam
Agata

Opublikowano

dla Luthien:

"granica bieli(2)"


zarzucam na szyję
myśli
dźgane niebieską włóczką

w kark uderza dziki chłód

nagie stopy
balansują
na skarpie śniegu
szukając stałego lądu

dłonie -
w paradoksie histerii -
chwytają się papieru

Opublikowano

Ciekawe co na ten wiersz Pan Tomasz Biela? Wychodzi na to, że jest ograniczony. Ładnie to tak?
A tak na poważnie, jakoś do mnie to nie trafia, nie widze też tu niczego co by mnie rzuciło na kolana. Ot taki sobie.
Pozdrawiam.

Opublikowano

hmm, ograniczony jest wiersz, przekaz, czy Pan Tomasz?;)
co do pana nie trafia (nie wiem - Panie Janie, Michale czy Panie jasiu zły)? może konkretów trochę by się przydało. co prawda w utworze nic nie zmienię, ale przynajmniej na przyszłość będę wiedziała, jak trafić w Pański gustu:]
pozdr.

Opublikowano

Nie podoba mi się głównie to, że wiersz jest tylko dyskrypcją. Jakoś nie wywiera wrażenia. Dla mnie po prostu jest to upoetyzowany zapis jakiegoś stanu bycia na krawędzi. Ja nie każe zmieniać nic, jak się komuś podoba to ok, ja takich rzeczy nie lubię po prostu. Nie musisz trafiać w moje gusta.

No i oczywiste jest gramtycznie, że podmiot domyślny w zdaniu odnosi się do ostatniego dopełnienia w zdaniu poprzednim ;)
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tajsko am Boże - Modry Ponie, dzie słónko tako samo śwyci, am nie ziam, nie poziam, Bachy tam só i some śmiych. Tajskno Modry Ponie. Tam dangi furajó dali i eszcze abo dzie? A Bociony kapelków nie łoślipsió, a żniwa to psiankno śpisiywanie. dzie Annioł modli sia noczajści i wpierw. Zietrz łuraduje ten zimny deszcz.             Tęsknię Boże, mój Niebieski Panie, czy tam słońce wciąż tak samo świeci, a niwa bezkresna to ciągłe pytanie? Trud żniw są jak motyli drganie, czy są tam śmiejące się dzieci? Tęskno mi za tym Niebieski Panie. Czy bocian świątkom nie zmieni zdanie, świat chmura ponura znów oszpeci, a niwa bezkresna - zadanie na pytanie. Gdzie Anioł Pański jak ranne pianie, tych modlitw przecież nie zaślepi Tęsknię Boże, Ty Niebieski Panie. Wiem, wiem- marne to moje pisanie nic to, że miłość nieprzerwanie świeci, jest niwą bezkresną- jak ciągłe pytanie. Pamięci obłoków ich jeszcze trwanie, z igieł sosnowych wzór tu nie szpeci. Tęsknię za nimi Niebieski Panie, a niwa bezkresna to zawsze pytanie.
    • @MIROSŁAW C.  tak to prawda. I cytat też bardzo dobry. Świat jest wywrócony do góry nogami dzięki
    • Zaprosił mułłę słynnego w Tule hodowca mułów na świeże mule. Uczony nosem swym czułem ocenił: "Mule czuć mułem, a dennych potraw nie jem w ogóle".
    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...