Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ktoś słońcem na dachu manewruje, jego ciepłe powietrze na palcach pleców mi rozkładając;
inni nieliczni z teczkami w garści gdzieś w ospowaty świat wynaturzeń pędzą, metro pełne towarzystwa rozmaitego jak we mgle, myśli i oczy rozbiegane perony czujnie lustrują;
gdzieś obok mocno opalony gość gazetą zwiniętą w rulon muchy od piwa odgania;
świat blasków, cieni, półcieni, słońca i goryczy, słów prostych i kłamstw oczywistych, gdzie honor wisi na haku w samym głębokim końcu garderoby zagrzebany;
zabierz deskę nabitą gwoździami z mojego karku – to boli;
oddaj roztropność z niebieskich oczu;
wymyślaj, gdy ktoś bliskiego oszustwem częstuje, uśmiechem błogim go przy tym racząc;
świat widzę przez podrapane lustro przepuszczony, gonitwa myśli w bałaganie istnienia gdzieś znika, jakaś ryba z fontanny głosem podniesionym pomstuje bezgłośnie;
co się dzieje ?
gdzie jestem ?
z kim byłem ?
w głowie ciarki na szaro-białawej powłoce teatru życia gonitwę rozpoczynają;
książe z bajki, bogacz w trampkach, zegarek od lacroix, psy biegają poszczekując radosne frazy życia i w uniesieniu, oczami mi to mówią;
jedzenie? nieważne, zjem jutro i awanturę robią bo kotlet o 16 stopni za chłodny i żonę ktoś wali w pysk, jakiś prostak w życia bydlęcej samoobronie, tfu do diabła, czy tutaj ktoś mieszka?
od kiedy pana nie było? nie wiem, ale zaraz, zaraz, już pamiętam, kiedy ta starsza, miło się uśmiechająca pani polityczna alimenty mi odebrała;
to pani sama z dziećmi? być może, ale lepiej zobaczyć moje życie tylko raz, na jedno zamrożone, apokaliptyczne mgnienie oka, a później już w głowie, gestami wśród plazmowych wypełnień gwiazd, milczeć;
pies wieczorem wyje;
co ci jest malutki? jestem tutaj przy tobie, uspokój się – cichnie, ogonem lekko zamacha, gwiazdą w ich pyski zajrzy spojrzeniem i już uspokojony do nogi się tuli;
a ty skąd tutaj, lekcję odrobiłaś? nie ? tata pobił mamę! o boże, justynko nie płacz, chodź do mnie, zamknij się w domu, ja pójdę do nich porozmawiać, ale wujku po co bierzesz pistolet, cicho justyno, cicho;
i świat wiruje, jacyś ludzie w mundurach, duszy przyjaznej nigdzie około mnie nie widać, to pan to zrobił, nie, nie, nie ja, te strupy krwi, to od gwoździ, a ta cera, to ślad po kuli;
kim ty człowieku jesteś?
gdzie omamiony bogactwem pędzisz?
stań przy tym drzewie, ten pomnik tu, przeczytaj –„panu bogu na wieczną pamiątkę” , i co, co mu dajesz, siebie, gdy z okien metra się za dziwkami gapisz, gdy własne dziecko kablem walisz, gdy na sąsiada donosisz;
ruda pielęgniarka tabletki w kieliszku rozdaje, tabletki spokoju jak mówi;
biorę z uśmiechem i częstuję najbliżej mnie siedzącego chudzielca, odmawia smutno, to poeta co własną matkę w narkotykowej fantazji nożem w brzuch poczęstował, dalej aferzysta jakiś, ale ten spode łba bystrym okiem na nas patrzy;
i rano, gdy nas budzą, dosypiamy jeszcze na marmurowych parapetach wielkich okien; jakiś inny w wojskowych spodniach coś do kontaktu elektrycznego mówi, gestykuluje, o czymś go przekonuje, przymilnie się uśmiecha i w końcu pilnie słucha;
nieco później, facet w białym kitlu i dziwna rozmowa, pan może stąd wyjść, ale skąd nie chcę protestuję, pan musi stąd wyjść, nie, nie nigdzie nie pójdę mam tu swoje rzeczy, jakie rzeczy, część mojego życia jest tutaj, człowieku jesteś wolny, ale panie doktorze, co pan mówi, zawsze jestem wolny i nie odejdę stąd nigdy;
drze się na mnie potwornie, dwóch pielęgniarzy mnie wyprowadza, rzeczy w siatce do ręki mi kładą i wyrzucają jak psa za bramę, walę w furtę jak oszalały aż jeden z nich otwiera i krzyczy żebym wypierdalał bo mnie zamknie, zamknij, zamknij, zamknij mnie kochany;
jezu co robić, gdzie mam iść, śpię po blokach, łapią mnie i zawożą do domu;
psy biedne w szalonej ekstazie, zapomniałem nieszczęsny o nich, tarzam się z nimi po trawie, policjanci się śmieją, idiota jakiś i odjeżdżają, leżę do wieczora, justyna przynosi mi obiad, cieszę się bardzo, że ją widzę i nagle jakiś facet z jej podwórka ją woła, pytam kto to jest, mój nowy tatuś mówi;
zasypiam na trawie, rosa budzi mnie rano swoją oblepiającą wilgocią, ptaki śpiewają radośnie, ja całkiem mokry i zmarznięty na czworaka idę do swojego pustego domu.

Opublikowano

Zaskakujesz swymi możliwościami
a zaskoczenie ma intrygujący smak
użycie poetyckiego języka w takim otoczeniu- kolejny niebywały wyczyn
/pragnę takich umiejętności/


pozdrawiam ciepło

Opublikowano

asher - masz rację, dzięki;
aksja - miło, że czytałaś;
renato - geniusz słowa czegoś pragnie ?
jay jay - po tym tekście sądzisz, że mógłbym pisać
rymowanki ? osobliwe doprawdy;
wszystkim bardzo dziękuję - jacek.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ani kolorowa cerata ani biały obrus ba nawet bukiet polnych kwiatów   nie upiększy tak kuchennego  stołu jak najzwyklejsza kromka chleba   pachnąca polem wiatrem słońcem która nie mówiąc  do nas przemawia  
    • @Robert Witold Gorzkowski, @Jacek_Suchowicz,@Naram-sin,@Roma   Moja odpowiedź – z szacunkiem i sercem dla poezji (i poetów):   Dziękuję Wam wszystkim za ten głos w dyskusji - czytam z uwagą i sercem, bo każdy z nas przychodzi do poezji z innej strony, ale z tą samą wrażliwością. Nie piszę tego, by kogokolwiek pouczać czy oceniać. Wręcz przeciwnie - to, co mnie cieszy najbardziej, to że w ogóle rozmawiamy o warsztacie, o formie, o treści - bo poezja nie jest przecież tylko "czuciem", ale i "sztuką słowa". A jedno nie wyklucza drugiego. To, że dzielę się wiedzą o rymach, rytmie, akcentach - nie znaczy, że mówię komuś: "piszesz źle". Mówię raczej: "Zobacz - możesz pisać jeszcze lepiej, pełniej, świadomiej. Masz już serce - teraz daj mu język, który uniesie je wyżej." Rozumiem dobrze głos Roberta - czasem czytam tekst, który formalnie jest "nieskładny", a mimo to porusza - i nie chcę mu tego uroku odbierać. Ale to, że coś mnie porusza, nie zawsze oznacza, że jest poezją w sensie literackim - czasem to po prostu emocjonalna wypowiedź, poetycka impresja. I to też jest cenne, tylko... warto mieć świadomość, gdzie kończy się "słowo intuicyjne", a zaczyna "słowo świadome".   Bo świadomość to nie kaganiec. To światło.   Nie każdy musi pisać według reguł - ale warto je znać, choćby po to, by łamać je z premedytacją, a nie przez przypadek. Tak samo jak w muzyce: można zagrać ze słuchu, ale jeśli znasz nuty - grasz odważniej. Dlatego - dziękuję, że mnie słuchacie (tu kładę rękę na sercu i kłaniam się z wdzięcznością).   Ja Was słucham też. I choć jestem trochę taką „ciocią od rymów”, nie chcę być ani strażnikiem poprawności, ani recenzentem dusz. Chcę być tylko osobą, która pomoże słowom chodzić prosto - wtedy, gdy się potykają. Reszta należy do serca - i do poezji. Z serdecznością, Ala
    • @Migrena Rączki nie myj toż to balsam,                      stąpasz drogą, jakaś trwalsza?
    • Mocne uderzenie w jądro systemu*             Poddanie w wątpliwość najbardziej szokującego współczesnego odbiorcę dogmatu dzisiejszej religii imperialnej, jaką jest niewątpliwie holokaustianizm, doprowadziło do wielkiej nadaktywności jego nadwiślańskich wyznawców. Sarkaniom i potępieniom nie było końca. W jednym, zwartym, szeregu stanęli i Jarosław Kaczyński i Donald Tusk i rabin Michael Schudrich i kardynał Grzegorz Ryś i wielu, wielu innych. Chciałoby się przypomnieć w tym kontekście wiersz Cypriana Kamila Norwida „Siła ich”: — Ogromne wojska, bitne generały, Policje tajne, widne i dwupłciowe Przeciwko komuż tak się pojednały? — Przeciwko kilku myślom, co nie nowe!… Jarosław Kaczyński, przy tej okazji, stwierdził wręcz, że to „jest uderzenie w nasze najbardziej elementarne interesy” bo „nie było administracji tak bardzo związanej ze środowiskami żydowskimi, jak ta (obecna – przyp. Red.), chociaż oczywiście sam Trump nie jest Żydem, ale Żydów już w rodzinie ma, a wiadomo, że jest bardzo rodzinny”. Nie wiem czy Kaczyński zdaje sobie sprawę, że wypominając żydowskie wpływy w Białym Domu, wyczerpuje tzw. „roboczą definicję antysemityzmu”, którą starają się rozpropagować po świecie organizacje żydowskiego lobby, na pewno jednak zupełnie świadomie pokazał, że przyjmuje wobec nich postawę służebną, gdyż panicznie się ich boi. To ponure widowisko rasowego serwilizmu, rozgrywające się na naszych oczach skłania do przypomnienia, że nie jest to wcale sytuacja specjalnie nowa. Opisywał ją już dość szczegółowo jeden z Ojców Kościoła, św. Jan Chryzostom, który w swoich „Mowach przeciwko judaizantom i Żydom”, wygłoszonych pod koniec IV w. po Chrystusie w Antiochii, zwracał uwagę na potrzebę zatrzymania judaizacji Kościoła i państwa, która najwyraźniej podówczas zaszła być może nawet dalej niż dzisiaj, przy czym szczególną uwagę przywiązywał do powstrzymania chrześcijan od udziału w judaistycznych świętach i celebracjach. Gdyby św. Jan Chryzostom przyjrzał się dzisiejszej sytuacji, zauważyłby, że jego nauki zostały niemal całkowicie zapomniane, a judaizantów, zarówno w Kościele, jak w i w państwie znów przybyło. Zresztą, po czasach Jana Chryzostoma, podobne sytuacja w różnych zakątkach świata chrześcijańskiego, wielokrotnie się powtarzała. Zawsze udawało się jednak wrócić do korzeni. Słowem nihil novi sub sole. Co nie zwalnia świadomych sytuacji ludzi od działania. - Prośba o wsparcie - Wesprzyj wolne słowo. Postaw kawę nczas.info za: 10 zł20 zł30 zł Społeczeństwo jest przecież homeostatem, czyli ma zdolność do korygowania skrajności. Najnowsza inicjatywa Grzegorza Brauna jest właśnie takim zdrowym odruchem w kierunku przywrócenia równowagi, by zbytni przechył spowodowany przez polskich judaizantów nieco wyrównać. A niejako przy okazji przywrócić wolność słowa, która jest ograniczona sprzeczną z konstytucją ustawą penalizującą „negowanie zbrodni nazistowskich i komunistycznych”. Każdy wolnościowiec chyba się przecież zgodzi, że karanie za poglądy, bez względu na to, jakie by one nie były, to barbarzyński skandal. Więc każdy wolnościowiec musi dziś sine qua non popierać Brauna.   Źródło: Najwyższy Czas!
    • I zdaniem - 58,8% - ankietowanych - kościół katolicki wywiera zbyt duży wpływ na politykę w Polsce, a odpowiedzi przeciwnej udzieliło - 25% - respondentów, natomiast - 16,2%- nie wyraziło na ten temat zdania.   Źródło: Do Rzeczy 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...