014 - messkład słoneczny

[Messalin_Nagietka]

człowiek na celu kulą nosi ślady
stóp igłą szytych dzierganych z niewiedzy
byle utopić czas i w kropli wody
móc wejrzeć myślą po kałużach brodzić

nim krok obrotu parkietu doznaje
krawędzią puzzle’a co nie godny wzoru
sadzi piruet jak trąbę powietrzną
wdech wydech zmiana miary i wymiaru

w słońca ramieniu szatą gwiazd okryty
furkot taneczny bez skrzydeł i dziobu
cieciem nadzianym w pięciolinii klamrę
drzew kołysaniem do ryzy papieru

człowiek na celu spod powiek źrenicy
darty wywrotem rzeczy wyrodzonych
do skroni ciśnie lunety okular
i strzelaj krzyczy pomiędzy gwiazdami

a kulą ziemia śladem jej orbita
kałuża lodem co miast serca ślizga
by kiedyś pacnąć krzyżem całej pauzy
sial poleruje wiatr ziemski muzykant

[sylvanas]

ciezki kaliber
zbyt bogaty, roznorodny, wypchany :)
moze by go tak troche wysmuklic?
pozdrawiam

[Agnes]

Mess, pierwsza myśl, nie myślałeś o zastosowaniu interpunkcji? wiesz to bardzo sprytny (Twój) sposób pisania, w taki sposób, że trzeba do wiersza powrócić, przeczytać go kilkakrotnie....mi się chce, sam wiesz, ale....)

myślalam że znowu pojawią się jakieś "egzotyczne" nazwy gwiazd i gwiazdozbiorów, żebym mogła się dokształcić :) ten jest jednak inny, bardziej opiera się (osobiście dla mnie) na codziennej obserwacji. Obserwator jest jednak na tyle dobry, że potrafi zamienić obrazy na piękne słowa, a tylko od odbiorcy zależy czy odnajdzie w tym sens. Obrazy zaklęte w słowa...

wiesz, im więcej czytam messkładów, uczę się tego języka, już wiem jak usiąść do tego, jak zaczynać i jak kończyć czytać :)

cóż mogę powiedzieć, wiersz piękny, ale trudny...

pozdrawiam serdecznie i ściskam mocno-
-agnes