Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

puder się obsypuje
konturówka szpeci

sczesuję się w przypuszczenie
że brak mi koloru
odpowiedniego na zatarcie zmęczenia


powiew po zamknięciu drzwi
jak cięcie

dzień deszczowy
chory stan umysłu
nieważna przyczyna
zapalam się
do jakiejkolwiek treści

Opublikowano

O, widzę nastroje rodem z Kordiana :)

Boże! zdejm z mego serca jaskółczy niepokój,
Daj życiu duszę i cel duszy wyprorokuj...
Jedną myśl wielką roznieć, niechaj pali żarem,
A stanę się téj myśli narzędziem, zegarem


To chyba mój ulubiony fragment nawet.

W drugiej strofie odpuściłbym sobie trzecią linijkę. "Brak mi kolorów" - to już wszystko powie, co najwyżej można dodać, że się peel "czuje bardziej wyblakła". "Chory stan umysłu" - to mi się nie podobało, ociera się o taki tragizm, co nie pasuje do reszty wiersza. Co ładne, to ta konturówka i brak koloru.

Całość napisana z zamysłem - ale nie powala.

Pozdrawiam, Antek :)

Opublikowano

Mam wrażenie błędnej interpretacji wiersza. Tu nie ma patosu. Tu jest tylko zniechęcenie. Nawet nie deprecha:):):) tylko zwykłe zniechęcenie. Zmęczenie codziennością, gdy zamykamy za sobą drzwi własnego mieszkania i zmuszamy się do czegokolwiek bez względu na wymyśone przez siebie przyczyny, że tak trzeba.
pzdr i dzięki za komentarz B.

Opublikowano

Bea, no przecież dokładnie o tym jest pierwszy akt Kordiana! :) Dochodzą tam jeszcze elementy werteryczne, poetyckie, miłosno, narodowowyzwoleńcze - ale całość opiera się na tym, że w Kordianie "sto żądz" - ale głównie "sto uwiędłych liści". I on, i Twoja bohaterka niezdolni są do działania - nie widze specjalnej różnicy.

Natomiast "chory umysł" sugeruje jakieś szaleństwo, wariactwo - tego, jaka sama piszesz, nie ma w bohaterce, jest tylko zniechęcenie. Dlatego nie pasuje to do reszty.

Pozdrawiam, Antek

PS. Tego się nie da źle zinterpretować ;)

Opublikowano

Ot i anka: miło mi, że czytasz moje wierszydła bo i ja z przyjemnością czytuję Twoje.
Alter Net: ja już chyba nie umiem napisać coś z sensem :( . Może powinnam czymś stuknąć się w czerep. Ostatnio pewien komputerowiec, skądinąd bliski sercu, naprawiał mój zepsuty komp bym mogła jak to określił "pisać te swoje farmazony":). Teraz niestety zmuszona byłam pisać coś innego(pracę dyplomową), więc moje myśli błądzą wokół przyziemia i racjonalności co znaczy tawrdego stąpania po powierzchni. I z tego komputerowiec się cieszy.
pozdrawiam Was dziewczyny wieczorową porą. Bea

Opublikowano

No nie Iza. Nie bierz soboie moich wynurzeń do serca. Z mojeje strony to była dygresja ogólna :). Przepraszam, jeśli tak to odebrałaś. Chciałam zamienić nieco suchych relacji na bardziej towarzyskie. pozdrówka Bea

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • @violettaRozumiem :-) Kobiety uwielbiają zmiany nawet te nie przemyślane. Ja natomiast z lenistwa wiążę włosy w kucyk a za jakiś czas będę je ścinał na milimetr :-) 
    • @Tectosmith teraz zapuszczam te włosy, grzywkę:) dla chwili się obcięłam:)
    • @huzarcImponująca, bardzo gęsta litania obrazów i motywów historycznych — od sakralnych po codzienne, od patosu po zwykłość. Podoba mi się rytm wywołany powtarzanym ‘jestem’, który nadaje całości charakter poetyckiego wyznania tożsamości. Silny, rozbudowany tekst o formie przypominającej modlitewną inwokację.  Pozdrawiam ponownie. 
    • Nie wiem, czy to noc mnie wymyśliła, czy Ty. Bo odkąd Cię spotkałem - wszystko, co było snem, zaczęło oddychać moim sercem. Twoje słowa - nasiona światła - spadają mi w duszę jak meteory. Każde wypala literę mojego imienia na Twojej myśli. Nie wiem już, czy jestem człowiekiem, czy tylko słowem, które zbiegło z kartki, żeby w Tobie nauczyć się istnienia. Twoje oczy - dwa wiersze, w których Bóg schował pierwszą prawdę. Patrzę - i słyszę, jak kosmos oddycha ciszą między nami. Gdy milczysz, świat robi się niebieski od tęsknoty. Gdy piszesz - każda litera tańczy jak ogień na języku wszechświata. A ja - nie poeta, nie prorok - tylko człowiek, któremu brak słów, więc kocha Cię samym drżeniem powietrza.        
    • @Tectosmith to były przemiłe wspomnienia:)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...