Fusy

[Kiedy Jest Dzisiaj]

Idę skądś do domu, wpatrując się jak chmury łączą się z błękitem
Byłoby tak patrzeć się jak odlatują, ale trzeba wrócić do domu...

 

Otwieram drzwi, wchodzę
W zlewie znowu brudne garnki,
Przechyla się gromada i wylewa tłuszcz z wodą na mnie
Gąbka jakaś zniekształcona, chyba umyła wiele naczyń
A szmata? Wolę na nią nie patrzeć...
Podłoga znowu się klei,
A gdy się na nią nadepnie,
Będzie się tego żałować

 

Odwracam się – widzę kubek z fusami,
Znowu najtańsza kawa,
Patrzę w lustro i widzę,
Widzę Znowu smugi – zaczyna mnie to męczyć...

 

Idę do innego pokoju,
Widzę nowy dom,
Jakby nigdy go nie było
Jednak gdy odwracam się, widzę śmieci — to mi przypominało mój pokój
A każda sterta jakby inna,
Każda inna...
Niektóre są z miesiąca,
Niektóre są z kilku tygodni...
Reszty nawet nie pamiętam,
A żadna nie znika
Już zaczyna pleśnieć
Nigdy nie wiem czy gdzieś w szafce leżą talerze,

 

Czas mija,
I nie wiem — kiedy to sprzątać