Z poetką

[Leszczym]

 

Poznałem ładną poetkę od całkiem całkiem wierszy, z początku nieco wirtualnie. I rozpoczęliśmy tę zabawę w taśmową produkcję wcale niekiepskich wierszy. Być może nawet, czego wykluczyć nie można, tych wierszy było bez liku, a więc bez mała za dużo. No ale przecież życie jest prędzej liczbą mnogą, aniżeli liczbą pojedynczą, a tej tezie jest bardzo ciężko zaprzeczyć. I stąd właśnie wyszło nam nawet nawet odmalowanie codziennych realiów. W związku z powyższym postanowiliśmy szczeznąć przez następnych lat cztery z okładem, co nie było wcale najłatwiejszym zadaniem, ale to ogólnie jest wiadomo wszem i wobec - od dawien dawna zresztą, że poetkom niezmiernie trudno sprostać.

 

Warszawa – Stegny, 31.12.2025r.

[Berenika97]

@Leszczym

Pięknie to opowiedziałeś - ta "taśmowa produkcja" i niemożność sprostania poetkom brzmi jak najlepsza przygoda twórcza, jaka może się przytrafić. A argument o życiu w liczbie mnogiej to szczególnie trafne uzasadnienie dla nadmiaru wierszy. Sam tekst ma w sobie tę poetycką swobodę, o której piszesz. :)) Pozdrowienia.

 

Wszystkiego Najlepszego w Nowym Roku!

 

[Leszczym]

@Berenika97 Dziękuję, kłaniam się i życzę Wszystkiego co najlepsze w w Nowym Roku 2026 :)

[Amber]

@Leszczym  Z upodobaniem o liczbie mnogiej. Lubimy być stadnie razem. Zdecydowanie poezja we dwoje jest efektywna, nie powiem, w jakim kierunku efektywna, ale jest ona lekcją, którą być może warto przerobić. Fajny tekst.

[Leszczym]

@Amber Zauważyłem, że pisanie w grupie ma sens. Minimum we dwoje. Dobrze to wpływa na płaszczyznę inspiracyjną :))