Modlitwa

[slavu]

Kłaniają się drzewa
swą czarną starością.
Suche ciała
ze spękanej kory
dumą lat biły
w krajobraz
pokornie.

 

Czasem, niewzruszone
z ciepłej jeszcze mogiły
spijały śmierć
i szelest martwych łez
bogobojnie.

 

Nam, wiatr twarz zaorał
nagłym świstem, lęk
bruzdy wyciął krwiste
i usta napuchły od trwogi.

 

Las rąk, ludzi mrowie,
ślepych saren i jeleni
stado, stoimy spłoszeni,

 

gdy patrzysz oczami
z pełnym deszczem
i kłosem traw wzdychasz,
sennych łąk szeptem,

 

gdy mówisz, cichsi niż
kamieni szept czy gest
wątłych dłoni.

 

Pójdziemy za Tobą
w nieba rozwarte domy,
a horyzont niebieski
jak dywan kroki zgasi.

 

Pójdziemy, gdy noc strzeli
tysiącem białych
ćwieków,

 

gdy dzień na szyi uwiesi
tysiące kolejnych
słów.