Historia edycji

@Gosława Ja piosenkę teraz piszę. Z przerwami na Wigilię. Ale wrzucę ją już po świętach. Człowiek i głupieje i poetowieje co ma szereg skutków niepożądanych :))

Jesteśmy, w bieli, w czerni, niech się spełni, nasze szczęście. Tyle jest gwiazd na niebie, a na świecie serc, a drogi wiodą do Ciebie, chcę wierzyć, że to już sens. Nawet w ciemnej jak smoła nocy, w pustce bez prawdy i mocy, w głębi gdzie woda przytłacza, chciałbym do Ciebie powracać.

I na odwagę mnie wzięło  By otworzyć następne pudło  To z czerwoną kokardą    Z duszą na ramieniu  Z drżeniem dłoni  Ciągnę wstęgę    I zdziwienie mnie bierze  Niepewne oczekiwanie  Na grzmot jakiś    W cichej nadziei  Myśl bojaźliwa  Pandora odpuściła?

przygotować stół  i nastroić serca    listę składników  otwiera miłość  przez duże M pisana    reszta opcjonalnie  według uznania   

Teraz szukacie powodu. Pytacie o sumienie. O powód tego całego okrucieństwa i zła. Lecz czy to ja szukałem Was, czy to Wy przyszliście do mnie? Powodem jest sprawiedliwość i zemsta. Sumienia we mnie brak. Powodem również ludzka nienawiść i moja niejedna łza. Co Wy wiecie o bestii, która się tu wylęgła. Trzymaliście się z dala od mroku tych ścian i ciasnej klatki. A bestia w niej uwięziona, szarpała wściekle pręty. I wyła żałośnie do księżyca aż do gardła zdartego. Później odkryliście przypadkiem ślady krwi od posesji prowadzące w las. W głąb kniei prowadził Was, jej blask szkarłatny. Zaprowadziły Was aż na polanę, gdzie przy zwalonym nocną burzą świerku, leżał chłopiec. Dusza umknęła już z ciała martwego.   Po pogrzebie. Odkryliście jego pokój. Jego za życia zbudowany grobowiec. Gdzie wszędzie walały się pamiętniki, wiersze. Słowa wśród ścian zbłąkane, szukały niedokończonych prac. I wtedy zrozumieliście, że kiedyś nie była to bestia a zraniony, zniszczony człowiek. Lecz teraz mimo wszystko. Dziękuję Wam. Zabiliście we mnie wszystko. Zamęczyliście coś, czym i tak nie chciałbym być.  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.