Skórzane niebo

[huzarc]

 

Zmęczona skóra przeciąga się w próżni ciała.

Zmęczone ramiona wiatraków nadmiarowo

upłynniają przemielone szelesty wiatru.

 

W sieci rozmytej kształtem milczącego zmierzchu

ostatni ptasi klucz uchodzi jak bogowie

z pejzażu spojrzenia u kapiteli nieba,

porysowanego w głębi lśniącym żłobieniem,

wypalającym się ociemniałą czerwienią

fioletu, który pęka jak nagły świst kuli…

Gasnę.

[KOBIETA]

@huzarc

 

och huzarc …nie będę dzisiaj marudzić ;) 

 

skórzane niebo i czerwień fioletu bardzo mi się podoba :) pozdrawiam :) 

 

[Berenika97]

@huzarc

 

To bardzo gęsty, poetycki obraz zmierzchu i wyczerpania – zarówno fizycznego, jak i egzystencjalnego. Nagromadziłeś dużo zmysłowych metafor - jakbyś chciał uchwycić moment gaśnięcia światła i świadomości.

Na końcu oddzielone "Gasnę" - zamyka wiersz jak nagły wyłącznik. Intrygujący wiersz.

[tie-break]

@huzarc Czy to długie zdanie w drugiej cząstce, to celowy zabieg stylistyczny? Dla mnie, jako dla czytelnika, jest męczące, ale może tak miało być, w kontrze do lapidarnego ostatniego wersu.

Przy skondensowanej metaforyce (dużo dopełniaczy) ta idąca na skróty składnia ogranicza dostęp powietrza.

Może spróbuj  nieco ożywić ten poetycki koncentrat, rozbić tasiemcową frazę na obrazy, wokół których coś się zadzieje.

To tylko sugestia, oczywiście.