Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jakoś tak pusto…
Kogoś mi brak…
Jakoś tak smutno…
Tęsknota otula mój świat.

Łzy płyną strumieniami…
Smutek napełnia me serce…
Nie wyrażę tego słowami…
Jak kocham Cię wielce!

To, co było – już nie wróci…
Zostały tylko wspomnienia.
Jedyne, co mój smutek ukróci,
To wiara w marzenia.

Opublikowano

witam szanowna debiutantko! i od razu muszę Cię zasmucić tradycyjnie, gdyż wiersz jest słaby jak cholera... nagromadzenie marzeń, teśknot, miłości, etc etc w jednym wierszu to bardzo zły pomysł... szczególnie dla młodych pisarzy... niemniej jednak mogą wyjśc z Ciebie ludzie! porozglądaj się po forum i zobacz, co piszą inni, jak komentują i takie tam.. poczytaj trochę nowoczesnej poezji! no i tyle ode mnie.. no a dla wiersz niestety wielki minus

pzdr
wiktor

Opublikowano

Tego wiersza już się nie da uratować. Ale mogę dać Ci kilka rad na początek ;)

Na początek zrezygnuj z rymów. Za wysoko stawiasz poprzeczkę.
Jak masz już temat. Ok może być nawet o tęsknocie! Byleby był oryginalnie przedstawiony. Nie pisz dosłownie!! Pierwsze co musisz zrobić to stworzyć tło - klimat/atmosferę. Np. jakiś krajobraz, miejsce, czas itp. Staraj się nie zwracać większej uwagi na temat wiersza.
Nostalgiczne klimaty zostaw "zawodowcom", bo to jeden z najtrudniejszych tematów jaki można wybrać ;)

Ale przede wszystkim dużo czytaj. Najwięcej tych znanych poetów, ale też skupiaj uwagę na tych tutaj.
Na początek proponuję pisać w Warsztacie. Tam na pewno ktoś Ci pomoże. Zwróci uwagę na błędy i pomoże Ci je poprawić.

Pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

toż to rozbój w biały dzień. taka gadatliwość i szczebiotliwość do niczego dobrego nie prowadzi. twoja opowiastka pozostają na poziomie banału. papka nijakich słów i tyle, a do tego roją się kropeczki, wiara i marzenia....jakoś tak pusto, jakoś tak straaaasznie kiepsko. serdeczności

Opublikowano

Komentarze powyższe dają upust także moim zapatrywaniom wobec Twojego wiersza. Pozostaje mi tylko powtórzyć swój oklepany manifest do debiutantów ("Szukać tematów, a nie je powielać i to marnie!"; "Czytać poezję - dużo poezji - baaaaaaaaaardzo dużo poezji...") i pozdrowić!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Lidia Maria Concertina wg. Miodka czy innego gracza cofając się w stecz jest nieuprawnioną frazą moim zdaniem nie jedziemy po torach czasu czasem chodzimy czas porusza się wektorowo my możliwością swoją możemy się obrócić przeciwnie do wektora wtedy cofamy ( idziemy) zgodnie z wektorem . cofając w stecz dla mnie to nie masło maślane tylko tak jak w ruchu szachów cofnięcia myślą w stecz czyli przeciwnie do wektora - zatem cofanie w przód nie jest sprzeczne, to wyjście przed wektor z całym jego bagażem doświadczeń. Wiersz mówi o postępowaniu o rozkładaniu się w około i wtedy może zrozumiemy sens korony cierniowej bo ona to wciąż popełniane błędy i jak ktoś powiedział wszyscy jesteśmy Chrystusami.Twoja z wiersza droga to obu być przed wektorem musimy podobnie cierpieć, mając innych za swój bagaż. To jedyny sposób by już bez korony wyprostować drogę i przestać krążyć - no przynajmniejisietak  Pozdrawiam 
    • Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.
    • Najwolniej jak się da: pędem.  Przez życie idziemy razem: całkowicie sami.  Cofając się wstecz widzimy przyszłość:  pałęta się gdzieś ze wspomnieniami.  Tuż przy nas kroczy Bóg: widoczny w swej niewidzialnej odsłonie.  A człowiek? Dziś jakoś bardziej w siebie wierzy: w przyciasnej cierniowej koronie ...     
    • Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli. Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem. Możliwe, że jednak pomyłki. No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"? Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących.  ... Czego? Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ... (Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.) Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy.  Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć. Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie.  Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka."  Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć.  Bardzo przystojny.  Podejrzanie ludzki! Kaszmir. Z metra.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Wochen Jesiennie i ten szelest litości niesłyszany odbija się echem.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...