„Broń”

[Vasiu]

Serce przebite strzałą

— i ja nią jestem.

 

Ta jej choroba nie może trwać wiecznie —

choć długa —

tak będę się czuł do końca.

 

Sam, zatopiony na łóżku krańcu,

pościel nie otula jak puch,

to tortura.

 

Ona już nie mała i bezbronna — a wciąż

tylko dziecko,

co nie doli nie chce,

i brak jej matczynej miłości.

 

To boli…

 

Ja wesprę.

Oprzyj głowę na moim ramieniu

bez skóry.

Parzy, piecze,

ale nie cofnę się przed ideałem.

 

Smagam się po rękach batem —

przed nią uklęknę,

by nie czuła się sama.

 

Wydłubię oczy,

by mogła czuć się widziana.

Zawsze razem —

w kieszeni jej spodni, jak amulet,

zaszyte maszyną, od zaraz.

 

To nie dzieje się naraz —

krew upuszczam, gdy czuję jej marazm.

Maluję nią, operuję.

Czerwoną cieczą piszę miłość,

bo taka jest wola Boża:

 

„Przy tej kobiecie jest twoje miejsce.

Służ jej.

Do końca.”

[violetta]

Co za biczowanie :)