“Szafa”

[Vasiu]

Na wieszaku zawieszony, przez świat — na stryczku stracony.

Ubranie zapomniane w szafie — dusi, pęcznieje.

Purpura odbija się od szklanych drzwi na niebie.

 

Coraz bardziej się czerwienię…

 

Chcąc zamienić się z kurtką lub frakiem,

Wycinam skórę, mięśnie — za obojczyki łapią mnie dwa haki, do góry.

Warczę. Chrapię.

W garderobie — jestem tylko przebraniem.

 

Ale nie daję za wygraną,

choć upadać nie potrafię.

 

Za mną — coś, co potrafię.

I miłość, naznaczona,

stoi pewnie na sali,

albo zmęczona po pracy.

 

A ja — zamknięty w czterech ścianach,

czuję się osamotniony i stary.

 

Bez celu — gdy jej nie widzę —

zadaję sercu rany.

 

Nienormalny.

 

Zwracam się do Boga

przez utwór cały —

wszystkie dedykowane

są Stwórcy i Panu chwały.

 

Nawet nie wiem,

czy wierzę —

ale karzę ciało, liryczne baty odbijają się w eter od ściany.

Proszę o konstruktywną krytykę, to moja pierwsza publikacja i chciał bym się rozwijać w tym kierunku, więc wszelkie uwagi i pomoc jest mile widziana.