Przebudzenie

[huzarc]

 

Żyję. Budzę się. Mroźny podmuch ze wschodu

rysuje blady opłatek słońca w błocie

przylepionym do ust. Brud jest jak kamuflaż.

Słucham, czy lecą – iskam iskrę za iskrą,

w dobry ogień otuchy pod kubkiem z wodą.

Wracam do żywych, nim zaraz zginę jak świt.

 

Tysiące kilometrów stąd też się budzą,

obolała głowa od wieczornych szaleństw

skroplonych barwą słodkiego alkoholu

sięga po wodę wyciśniętą z lodowca –

marka premium i ból wyższej jakości.

 

Bawcie się, skoro byt kształtuje świadomość,

nim świadomość przestanie być już istnieniem

w zimnym grobowcu okopu u wrót nocy.

 

 

[Amber]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To zapewne woda z Kanady.:)  W całości mocny wiersz. Pozdrawiam.

[jeremy]

@huzarc

Tu jest trochę materiału na wiersz. Może gdyby nie przepełniona patosem końcówka i parę niezręczności po drodze. Z tym Marksem w wierszu to bym nie przesadzał. I trochę zęby bolą od "wracam do żywych".

[huzarc]

@jeremy na szczęście nie ty go będziesz szył;) dzięki i pozdrawiam 

[jeremy]

@huzarc

Oczywiście, że nie ja. To przecież Twój materiał.

Edytowane 35 minut temu przez jeremy (wyświetl historię edycji)