Pod szklanką

[tie-break]

 

Moje słowa są bezsilne. Tłuką się o ściany szklanki,

którą je nakrywam, by nie odleciały, za tak zwanym

głosem serca - w kłębowisko chmur nad namiastką

horyzontu. Czasem tylko próbują przebić się przez szkło

blaskiem, ostrym jak sprzężenie w mikrofonie.

Pragną haustu silnego wiatru, bo każdej nocy trwa walka

o znaczenia, -w złudzeniu, że kiedyś

pozwolimy im zaludnić milczącą baśniowość krajobrazów

na cyfrowych fotografiach. I droga przez zimowy las

stanie się dotykiem, nie opowieścią o chronicznej włóczędze

między ciepłem a sekwencją głosek.

[violetta]

Co za zdecydowanie:)

[tie-break]

@violettaNie zawsze trzeba 'z buta' ze wszystkim.

[huzarc]

@tie-break

To bardzo świadomy, współczesny wiersz o życiu pomiędzy doświadczeniem a jego zapisem – gęsty, ale klarowny i z naprawdę dobrą puentą.

[Tymek Haczka]

@tie-break

 

Widzę tu prozę poetycką – jedną długą falę zdania, w której Autorka próbuje uchwycić bezsilność języka wobec doświadczenia i dotyku. Pytanie brzmi, Szanowna Autorko, czy życzysz sobie wiwisekcji, czy niekoniecznie . 

[tie-break]

@Tymek Haczka Proszę, pisz, chętnie przeczytam.

Nie musisz się pytać za każdym razem, bo ja zawsze biorę pod uwagę zdanie czytelników.

Mogę się nie zgodzić, zgodzić w części, zgodzić całkowicie, pozmieniać, albo i nie - ale to nie wyklucza poznania cudzego odbioru, każda rzetelna uwaga jest warta przemyślenia.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - mi się podoba  - 

                                        Pzdr.