Pod szklanką

[tie-break]

 

Moje słowa są bezsilne. Tłuką się o ściany szklanki,

którą je nakrywam, by nie odleciały, za tak zwanym

głosem serca - w kłębowisko chmur nad namiastką

horyzontu. Czasem tylko próbują przebić się przez szkło

blaskiem, ostrym jak sprzężenie w mikrofonie.

Pragną haustu silnego wiatru, bo każdej nocy trwa walka

o znaczenia, -w złudzeniu, że kiedyś

pozwolimy im zaludnić milczącą baśniowość krajobrazów

na cyfrowych fotografiach. I droga przez zimowy las

stanie się dotykiem, nie opowieścią o chronicznej włóczędze

między ciepłem a sekwencją głosek.

[violetta]

Co za zdecydowanie:)

[tie-break]

@violettaNie zawsze trzeba 'z buta' ze wszystkim.

[huzarc]

@tie-break

To bardzo świadomy, współczesny wiersz o życiu pomiędzy doświadczeniem a jego zapisem – gęsty, ale klarowny i z naprawdę dobrą puentą.