Historia edycji

@Deonix_Bardzo dziękuję! Masz rację! Rzeczywiście motyw jest bardzo podobny - i jak tu nie kochać baśnie!  Pozdrawiam!  @Leszczym@huzarcSerdecznie dziekuję! :)

@Leszczym Rozumiem - jesteś zbyt szczery, żeby być złym, ale zbyt złośliwy, żeby być całkiem dobrym. To takie limbo ludzi, którzy chcieliby namieszać, ale potem czują się nieswojo i piszą o tym esej. Ale poważnie - wiesz, że ja często bawię się pod Twoimi tekstami, mam nadzieję, że niczym Cię nie uraziłam.

@Corleone 11Znając Twoje eksperymenty na czytelnikach, domyśliłam sie tego. :))) Poradziłam też, ale nie ukrywam, nie byłam tym zachwycona. :))  Mam opinię "konserwatystki", więc czegóż możesz się po mnie spodziewać. :)))  Pozdrawiam. 

Ludzie, to wszystko nie ma sensu! Czy tylko ja to widzę? Czy tylko ja się boję? Czy już tylko ja głośno pytam?   Matki, pożegnałyście już swoich synów? Ściana gotowa, gdyby powrócił tylko medal? Pokazać można, kiedy znajoma szczęściara przedstawi wam swoje wnuki.   Ojcowie, ciągle wpatrzeni w Mela Gibsona? Na działce szpaki wiatrówką gonicie? Duma wam zawsze serca wypełni, gdy ktoś zapyta: „A co u syna?”.   Zbiorowe szaleństwo plemiennej walki, odmroźmy sobie na złość uszy, na starość zostaną porcelanowe lalki, bo dziś nienawiść gra nam w duszy.

Dzień za dniem, mniej i mniej. Przychodzę i nasłuchuje. Coraz mniej. Dawnej Ciebie w Tobie mniej. Nałogowy amok, nałogowy koszmar. Nałogowy lęk. Widzę drzwi, ogromne drzwi. Przychodzę, stoję i pukam. Czy pamiętasz jeszcze te dni? Bez czarnych chmur nad letnim niebem. Bez błyskawic, nawalnych deszczy, urojeń. Czy może byłem zbyt młody by dostrzec? Że ta idylla dla mnie, była zalążkiem niepokoju dla Ciebie. Nie wiem, Nadal pukam i stoję. Drzwi zamknięte, z setką okuć, żelazne, pancerne. Demony rozsypały milion kluczy. Czy choć jeden jest właściwy? Czy za nimi spotkam jeszcze Ciebie? Tamtą Ciebie? Choć czy w ogóle istniałaś? Nie wiem. Słyszę mniej, coraz mniej. Już nie pukam,  już nie stoję.