Zapomniane wiersze

[Grzybosław Mirkowski]

Zapomniane wiersze płaczą na końcu języka

Skaczą z koszmaru na koszmar o piątej nad ranem

Pobrzękują metaforami nienarodzonymi

Tulą się do siebie by im było cieplej

 

Jak psy pod sklepem, w każdym węszą poetę

Ciągną za sobą wersy pourywane w połowie

Żebrzą o końcówki, akcenty i średniówki

I się polecają łaskawej niepamięci

 

Kiedyś się rozsiądą w poetyckim salonie

Może nawet awansują na bon moty

Ich incipity zagoszczą w antologiach

Cudzysłów porwie je w wielki świat