śnieżności

[Gosława]

Anna patrzy na świat otulony bielą
w sadzie sarny zostawiły trop
głębokie bruzdy zniszczyły gładką powierzchnię puchu

tam gdzie pochylona grusza
zwisają kawałki słoniny
niby paciorki rozbujane przez wiatr
tylko patrzeć jak wygłodniałe sikorki
wbiją pazurki głęboko w jasną połać mięsa

stare deski stodoły poczerniałe od nadmiaru lat zatrzymują silniejsze podmuchy
śnieżna zawieja omiotła ciało
dreszczem przeszywając plecy

znikąd oparcia

[Simon Tracy]

@Gosława Najbardziej zatrzymuję ostatnie zdanie.

Jest jak brutalne cięcie w tym nostalgicznym krajobrazie ciszy i spokoju 

[KOBIETA]

@Gosława

 

niczym samotne, śnieżne płatki na rzęsach …

 

Niezwykle obrazowy, klimatyczny i z dreszczem :) 

pozdrawiam :) 

[Amber]

@Gosława  Bezkompromisowa zima z jej surowym obrazem. Dobrze, że są ludzie i podają pomocną rękę. Mądre sikorki.:)

[Gosława]

@Simon Tracy @Simon Tracy boo ja lubię czasami stawiać sprawy na ostrzu noża 

I moje wiersze też czasami bardzo kategorycznie kończę 

Dziękuję pięknie za czytanie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@KOBIETA bardzo dziękuję 

Miło że wiersz zatrzymał

@Amber lubię sikorki chociaż wolę jaskółki a już najbardziej to chyba bociany 

Jakoś tak ostatnimi laty jestem bliżej natury 

Pozdrawiam Bursztynowa dziewczyno

[tie-break]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przestałam je lubić, gdy odkryłam, że wyrzucają własne pisklęta z gniazd.

Wiem, że natura bywa okrutna i że w tej brutalności jest ukryty sens.

Mimo wszystko straciłam serce do bocianów.

A sikorki, to i owszem.

I kosy, przepięknie śpiewają.

[jeremy]

@Gosława Widzę tu materiał na parę haiku. Ostatni wers ma pięć sylab.

A poza tym brzmi jak zima naszej goryczy.

[Migrena]

@Gosława

 

Reniu.

 

jestem pod silnym wrażeniem Twojego wiersza.

 

bardzo mi się podoba:)

 

 

[violetta]

Lubiłam sikorki jak przylatywały do słoninki.