Zatem

[Lidia Maria Concertina]

Osaczasz mnie - nieobecnością, pustką, odsuniętym ramieniem ...

 

Szukam pomysłu na życie

w koronach drzew,

na myślowych wertepach,

w szumie wody w publicznych ustępach ...

A gdy już wreszcie znajduję właściwy ustęp w księdze losu - umieram ...

[violetta]

Też tak szukam nieustannie:)

[tie-break]

Interpretuję ten wiersz jako opowieść o duchowych poszukiwaniach, intensywnych, nie dających spokoju.

Może chodzi o Boga, który wydaje się często nieobecny, a wiara przeważnie nadaje wszystkiemu sens, bo można zawsze znaleźć punkt odniesienia dla swoich działań, albo dla tego, co się wydarza.

Bywa też tak, że zasłona opada zbyt późno, a i prawdą jest, że pełne poznanie przychodzi w chwili śmierci, bo wszystkie wątpliwości, które mamy za życia, dotyczą przecież, w gruncie rzeczy, rzeczywistości pozamaterialnej.

Podoba mi się połączenie doczesności i świata transcendentnego słowem ustęp, wykorzystanie podwójnego znaczenia, zbudowanie najpierw bardzo przyziemnego klimatu, aby później zmyślnie przejść do metafizyki.