Posady

[wierszyki]

Był taki teatr pewien, że w scenie
Miłosnej spadły naraz kamienie.

A na widowni skrajne siedzenia
Z gestu pewnego bardziej niż gremia

 

Zlikwidowane, wyobraź sobie...
Naraz są wszystkie tylko środkowe...

Nie ma już skrajnej biedy. Przypadku.
Nie ma wszystkiego, co budzi skrajne.
Nie ma artysty, co w nic nie wierzył.
Nic nie jest białe, nic nie jest czarne.

 

A gdy ktoś sobie na brzeżku siada,
Kogo ma dziwić, że się zapada

 

Myśl, która ledwie wpadła na miny;
Sąd ostateczny, czy sprawiedliwy;

Cisza, bo lepiej nie odpowiadać;
Perłowa barka tam, gdzie perłopław.

Nie-Magdalena, włócząc włosami
Umoczonymi po pukle w grafit

Tam nierządnicą, by przez cokoły
Wyrwane z ziemi w miąższ oliwkowy

 

Cokolwiek zdziałał jeden listeczek.

Powiedz choć słowo! Pisz — Aramejczyk.

 

 

 

 

 

Edytowane 4 godziny temu przez wierszyki (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@wierszyki Trzeba oddzielać światło od mroku, ale dziś tylko rozczepią się wszystko w pryzmacie i mamy kolorowe widma. Skrajność rodzi ruch, homologiczność próżnie i stagnacje. Tak sobie to po swojemu czytam.

[wierszyki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Oj tak, trzeba mieć odwagę w dzisiejszym świecie nazywać rzeczy po imieniu. 

Natomiast zła nie nazwałbym skrajnością, jest po prostu złem często ubranym w ładne szaty. Pzdr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Migrena]

@wierszyki

 

wiersz jest po prostu fenomenalny!

 

to, jak używasz tych "środkowych siedzeń" jako alegorii dla dylematów naszej epoki, jest genialnym zabiegiem.

 

połączenie  głębokiej refleksji z sugestywnym i pięknym językiem to dowód na wielki talent.

 

 

podoba mi się.:)