Widmo

[Stukacz]

Jej cień jak otchłań tęsknoty w sercu ukryty

Szumi obraz w pamięci czasu wyryty

Gdzie drogi dwie, gdzie dwoje ludzi

W śnie wieczności nadzieją się łudzi

W skupieniu, w przeznaczenia wyroku

W tajemnicy mrok patrzy głębinę

Żar studzi, gdy jednego brakuje kroku

By zbudzić się, odnaleźć przyczynę

 

Usta, te usta jak piosenka co rosą się poi

A twarz jej mówiła: łza twa nie przystoi

Porzuć mnie, smutek twój jak cień wierny

We mgle splątany, w wyroku niezmienny

A ty jak szalony biegniesz za mną i krokiem

Co śpiewa w żałobie pieśń natchnienia

Wiążesz mój obraz z miłością, ze zmrokiem

I dziwisz się, że to nie źródło spełnienia

 

Usiądź nad książką, nad szklanka zapij smutki

W łzach wyspowiadaj, nie żałuj wódki

I pisz, niech szatan pędzi rymem w śmiechu

W rozkochania uczuć skryj się grzechu

Niech twoje wiersze tak szkaradne

Kwiatem barwy malowniczo się odbiją

Co rymy jak światło skrywają układne

W zachwycie, i w trwodze zażyją

 

Ja już nie wierzę w ciebie, w twoje cierpienie

Nie wierzę w nic, a tym bardziej w natchnienie

I w cuda już nie wierzę, w skrzydlate anioły

W róże twoje, w twojej krwi kolor czerwony

I w twój oddech więdnący nie wierzę

W upojenie, w gwiazdy twoje, w ciebie

Swoich rumieńców tobie nie powierzę

Wolę cień swój, los swój – wolę siebie