Świat

[infelia]

Ten dziwny, obcy świat podkradnie się

Do ciebie nie wiadomo kiedy.
Obudzisz się już w pieluchach
I z krzykiem zaprotestujesz,

 

Wymachując rękami, nogami,
A krzyk ten z czasem przekształci się
Mimowolnie w słowo „mama”.
Twoim najlepszym przyjacielem

 

Będzie butla z mlekiem i kołyska rozbujana.
Jeśli coś cię połaskocze w policzek,
Nie, to nie wilk, to rodzeństwo
Pochyli się nad tobą, berbeciem,

 

Kruszynką: „tyrli, tyrli, buju, buju”
Następnym słowem, które poznasz, będzie „tata”
To ten, co będzie robił głupie miny
I gimnastykował cię hopsasa na kolanie.

 

To na jego plecach będziesz cwałować
Wkoło stołu, a siwy pan i siwa pani
Będą bić brawo – twoi dumni dziadkowie.
Pojawi się też w twoim świecie

 

Puszek, którego z chęcią przytulisz,
A on w odwzajemnieniu obliże ci nos.
Przyjdzie czas, że pierwszy ząbek
Da o sobie znaki, a wtedy nastanie syreni śpiew.

 

Nauka chodzenia będzie bolesna – ojoj,
A odebranie smoczka na długo zapamiętasz,
Knując zemstę na rozbójnikach.
Przed tobą jeszcze tylko rajtuzy

 

Do podziurawienia, kilka zabawek,
Co proszą o modernizację niezbędną,
Tort urodzinowy, a na nim świeczka dziwna,
Która na złość nie zechce zgasnąć…

 

[Berenika97]

@infelia

Napisałeś coś czułego i mądrego – wiersz, który patrzy na narodziny i wczesne dzieciństwo z perspektywy kogoś, kto pamięta, że to wszystko jest jednocześnie zwyczajne i cudowne.

 

[infelia]

@Berenika97 Dziękuję. Jeśli się podobało, to sukcesik...