Pamiętać was

[Wiechu J. K.]

Pamiętać was

 

za furtą wczoraj śino-barwny śpiew
brzęczących skrzekiem plugawych zjaw
kirowo patrzących oczodołów mgieł 
nienasyconych krwiożerczych mar 
znudzeniem obrzydliwych

 

świerkowym nastrojem oświetlone nagrobki
lampiony, znicze i przeróżne świece 
a stróż wieczności z ognistym mieczem
postrachem dla cmentarnych hien
przestrzega przed występkiem 

 

pamięć wyrazem jest szacunku
dla nieśmiertelnych dusz

 

 

 

***************

Edytowane 18 Listopada przez Wiesław J.K. (wyświetl historię edycji)

[Tectosmith]

@Wiechu J. K. Ciekawy, bardzo gęsty obraz dnia zmarłych. Dużo gotyckich, mrocznych akcentów a na końcu prosta, ludzka puenta o szacunku i pamięci. Wiersz ma swój klimat i mocną obrazowość.
Pozdrawiam serdecznie.

[Berenika97]

@Wiechu J. K.

W wierszu stworzysz fascynujący kontrast między dwoma rzeczywistościami cmentarza – tą nocną, pełnej "plugawych zjaw" i "krwiożerczych mar", oraz tą oświeconą lampionami, gdzie pamięć staje się aktem szacunku. To ciekawe, jak balansujesz między grozą a świętością tego miejsca. Bardzo ciekawy! 

[Wiechu J. K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Tectosmith Dziekuję! Ten gęsty obraz dnia zmarłych posiada duszny klimat i wymiar wieczności. Pozdrawiam. 

[Wiechu J. K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Wiechu J. K. Dziekuję! Cieszę się, że wiersz potrafi wzbudzić ciekawość. Dorastałem w czasach, gdy krążyły straszne opowieści o diabłach i tym podobnych. Pamiętam jak straszono niegrzeczne dzieci, że kryją się one za piecami, kiedyś były w domach duże kaflowe piece ogrzewane węglem, lub za dużymi trzydrzwiowymi szafami. Utrwaliła mi się opowieść o człowieku, chyba takim co miał coś na sumieniu, który wracał na rowerze do domu, a był pod wpływem alkoholu i w pewnym momencie zobaczył przed sobą na polnej drodze kawałek papieru podrywanego przez wiatr, gdy zbliżał się coraz bardziej do tego papieru ten zamienił się nagle w płachtę gazety czy coś w tym rodzaju, a potem gdy był już blisko rowerzysty, stanął przed wystraszonym człowiekiem diabeł żadając jego duszy.

[Berenika97]

@Wiechu J. K.

Dziwne były to czasy! :))) Czy byłeś niegrzecznym dzieckiem, że utwaliły Ci się opowieści o diabłach? :))) 

Żartuję oczywiście. :) Pozdrawiam. 

 

[Wiechu J. K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Berenika97 No coś Ty! Byłem jak aniołek. :))))

Dziwne czasy, raczej inne. Pierwsze biało - czarne telewizory, radia tranzystorowe, zimy mroźne i pełne śniegu, a takie opowieści pobudzały adrenalinę i zamiast klęczeć na grochu za niewinne przekroczenie, działały po prostu wyśmienicie - na krótki czas tylko hahahahaha

 

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Edytowane 1 Grudnia przez Wiechu J. K. (wyświetl historię edycji)

[Robert Witold Gorzkowski]

@Wiechu J. K. ciekawa puenta. 

[Berenika97]

@Wiechu J. K.

To był genialny system edukacyjny: "Jeśli będziesz niegrzeczny - albo groch, albo straszna opowieść". Dzieci szybko się uczyły, co wolą - i że czasem lepiej po prostu być grzecznym! Prosty feedback, natychmiastowe efekty. :))) Pozdrawiam