Dźwięk

[infelia]

Pan z siwą brodą i wąsem podkręconym,
Na wzór Wyspiańskiego, miłośnik
Skrzypienia igły na starych winylach,
Przysiadł przy zakurzonym patefonie

 

Z tubą wielką niczym ucho słonia.
Zakręcił korbką, wybrał ścieżkę
Z ulubioną muzyką, a dźwięki instrumentów,
Choć już fałszywe, powiodły go

 

W czasy młodości, gdy sam grał piskliwie
Na grzebieniu, zbierając oklaski w klasie,
A na odpustach piłą ukradzioną
Imitował wycie duchów z horrorów.

 

Skrzypiec nie dostał z obawy, że wdrapie
Się na dach i będzie nękać sąsiadów.
Grał na nerwach, soplach lodu i na nosie.
W trąbę raz dmuchnął, lecz była to tylko

 

Rura od odkurzacza, a syfon pomylił z saksofonem.
Brzdęk wielki talerzy, jak u Beethovena,
Spadających na podłogę, był jego końcem kariery.
Grał więc na fujarce, przemierzając łąki i pola.

 

Miał słuchacza – stracha na wróble,
Przed którym się rozsiadał i dawał koncerty,
A kukła w podzięce kapelusz uchylała.
Dziś w swoim gniazdku, czterech przytulnych

 

Ścianach, głuche uszy nadstawia, wyłapując
Melodie dawne, a z nostalgii chusteczką
Łzy ociera i przykłada do stołu palce,
By zagrać ostatni raz mazurka Chopina.