Z cyklu: powroty do przeszłości

[Wiesław J.K.]

retrospekjca wyobraźni

 

 

niebo, chmury w lustrze kałuży
w głębi jej odbicia mój lęk
i jak to w chłopięcej wyobraźni
spadam w bezdenną otchłań
strach, a jednak przyciąga
nienasyconą ciekawość

niebo, chmury po burzy
odpływają w zmierzch dnia
a za kurtyną rzeczywistości
zniknęła nagle moc grawitacji
a potem szybki wzlot ku przestrzeni
straszny, a tam tylko gwiazdy

trawa, aromat kolorów lata
w dali odgłos samolotu
wyrzeźbił w czasie tamte wizje

[huzarc]

@Wiesław J.K.

Ten utwór niesie w sobie coś niezwykle autentycznego, czym jest powrót do dziecięcej wyobraźni, do momentu, w którym świat był większy, bardziej niepokojący, ale też bardziej fascynujący. Wiersz działa jak migawka pamięci niby rozmazana, miękka, pełna światła po burzy, ale jest emocjonalnie automatyczna.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@huzarc Zgadza się! W zakamarkach naszej pamięci są ukryte skarby przeszłości, tej osobistej jak i tej ogólnej. To takie uniwersalne połączenie z Wszechświatem, skarbnica ludzkiej jaźni. Człowiek od najmłodszych lat wchłania w swoją duszę przeróżnie doświadczenia, a później one rodzą rozmaite owoce, niezależnie od przynależności kulturowej. Ludzie różnią się kolorem skóry, językami którymi mówią i wielu innymi rzeczami, lecz jedna rzecz jest taka sama u każdego: kolor krwi.

Wiersz powyższy powstał pod natchnieniem tych wszystkich odczuć w nim opisanych. Dziękuję Ci za komentarz i serdecznie pozdrawiam. 

[Berenika97]

@Wiesław J.K.Wszystko już pięknie napisałeś. Dodam tylko, że to piękny i głęboki wiersz o dziecięcej wyobraźni i fascynacji światem. Świetnie oddajesz dziecięcą psychikę, która jeszcze nie oddziela strachu od ciekawości. Pozdrawiam. 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Berenika97 Śladami przeszłości wraca miniony czas. Dziękuję i pozdrawiam :)