Piorun i szabla

[Simon Tracy]

Dzień skwarny odszedł.

Na podkurek się swarno zebrało. Oświetlony zewsząd chutor,

jak latarnia na skale wytrwała

pośród stepów oceanu.

Brodzą i legną się

leniwą strugą czernawą,

struchlałe, lękliwe

osiedli ludzkich, cienie.

W pomrocznym maglu,

letniego wieczora mieszają się ze sobą.

Jazgot niestrudzonych świerszczy, parsknięcia sprowadzanych

do stajni koni

i skowyt daleki samotnego łowcy.

Prężą się dorodne łopiany,

jak iglice wież strzelistych.

Na straży wyniosłych,

płożących się pośród traw,

ostrów burzanu.

Płaczę nad Tobą Matko

a łza jak ogień me lico gore.

Jak szabla moskalska,

rzeźbi na policzku blizny ślad.

Na tych ziemiach od wieków,

tylko śmierć, nędza i wojna rządzi. Więc by przeżyć

trzeba mieć dusze i serce z tytanu.

 

Nadzieje pokładamy tylko w gniewie.

A honor nasz i wola,

upięta rapciami u pasa.

Nasze krasne, stalowe mołodycie, dopieszczone ręką płatnerską.

One w obroty tańca,

biorą dusze

naszych wrogów do zaświatów.

W trakcie sporów, wojen czy dymitriad. Piorunie!

Leć Miły!

Wartko,

jak po niebiosach, jasna kometa.

Zapisz to w bojowym dzienniku.

Mór zaduszony. Zaraza do cna wybita. Jej wojsko teraz jak ten burzan,

ukwieci cichy step.

Po gościńcu kamienistym.

Odsiecz zaprowadzona.

Wróg w perzyne rozbity.

Skrwawione, roztęchłe,

spulchnione od gazów rozkładu.

Dają radość

dzikiemu ptactwu i zwierzynie.

Do ostatniej porcji, słodkiego szpiku.