Miłości ma

[Benjamin Artur]

Powietrze zimne — w księżycowej tafli skrzy.

Poczerwieniały z zimna aniołów nosy,

odległego czasu świateł blask.

 

Mienią się kałuże oczu —

dzisiaj nieco inne.

Z drogi możesz jeszcze zboczyć,

lub pozostać w cząstce siebie innej.

 

Piętrzą się kaskady myśli szaro złotych,

a może pożółkłych już liści — yellow.

Snują się kudłate myśli werniksu,

a może pandemonium myśli szkarłatnych.

 

Pozwól mi, Ojcze, kochać Cię mocno,

w granicach wszechrzeczy i przestrzeni,

Tobie tylko znanej — odczłowieczonej.

Ja jestem pustką w próżni,

w nicości zawieszony,

jak flaga wbita w księżyc

po ciemnej stronie.

 

Otchłań nie jest już tak straszna — czuję spokój.

Świat odetchnął jednym z gejzerów Islandii.

Boże, ratuj nas!

Ratuj nas, niegodziwych,

jeszcze ten jeden, jedyny raz.

Boże, ochroń nas!

 

Świat spogląda na nas miliardem

pogardliwych spojrzeń.

 

Ziemia i niebo są na styku.

Ty nie dotkniesz mnie,

ja nie dotknę Ciebie —

jak nie dotyka zmierzch świtu.

 

Ale pozwól się kochać,

jak noc kocha gwiazdy.

 

Pozwól, bym po zmroku

mógł przynajmniej patrzeć,

wraz z księżycem pobladłym,

w jedne z miliarda Twoich oczu.