Nie myśl - everywhere home(less)

[Tyrs]

 

Czytałem Johna Cage’a i przypomniałem sobie pytanie –

czemu nie dzielisz wersów i oto dotarło do mnie, że

podział jest formą istnienia – zdzielił mnie w twarz

na ulicy drab argumentum ad personam i zastygł.

Tacy sobie stawiają pomniki za życia, cokoły pustoszeją.

Coraz większy rozdźwięk, coraz większy upadek.

Coraz mniej w telewizji.

Przyszło mi żyć na pustkowiu.

Fraternizacja z tłuszczą wychodzi mi bokiem jak grot

po niedźwiedzim tłuszczu (stąd biorą się nazwy –

panie docencie, doktorze – całe uczone słowotwórstwo,

zniknął człowiek w plażowym ubiorze). Skończyłem

pisać rozdział, odłożyłem, co miałem wypić na później –

za rok, może dwa, ile lat przede mną, za –

szafą, czymkolwiek wspartym o ścianę

znajdzie ktoś o imieniu nieznanym –  z ang. NN, NoName –

niedopitą szklankę (koniecznie, jak u Brodskiego),

zabierze do muzeum – cokoły pustoszeją, sami sobie

stawiamy pomniki w narcystycznym zachwycie.

Przy wtórze pochlebców, pociotków, pobratymców –  

wyjców.

Czytałem Kennetha Kocha –  wspomina o Kantorze,

mój ojciec cenił Cricot, parasol w muzeum – na obrazie

i ten, który zostawił przez roztargnienie w jakiejś mniej

artystycznej spelunie - obaj nie żyją.

Żyję na pustkowiu.

Czytałem Johna Cage’a, jego opowieść o przekraczaniu

rzeki – i przypomniałem sobie gnoja, który mi mówił,

że tak się nie pisze. Czy tylko dlatego, że się nie chodzi

po wodzie, mam schodzić na mieliznę – jak Hindus?

Chciałbym, by znaleziono wyżej wymienioną – ww.

(TYLKO TAK SIĘ TO PISZE)

szklankę na Manhattanie. Choćby w podrzędnym hotelu.

 

 

Edytowane 2 godziny temu przez Tyrs (wyświetl historię edycji)

[violetta]

@Tyrs gdzieś ty był, jak człowiek chorował:)

[Tyrs]

@huzarc Dziękuję. 

@violetta Chorowałem ;). 

[Leszczym]

@Tyrs Ekstra i cieszę się bardzo że znów coś napisałeś, bo naprawdę lubię Twoje teksty, są mega erudycyjne :)