Piosenka do lata

[Atena]

Lato tego roku umarło nagle

i bezpowrotnie.

Między dniem i nocą,

kiedy wciąż wydawało nam się,

że mamy o czym śnić.

 

Z oczu naszych otwartych ze zdumienia

uciekały sny,

słoną strużką morza pozostałego na policzkach.

Niedoszłe opalenizny wołały o litość,

a fale uderzające o stopy bolały z zimna.

 

Z ust naszych otwartych ze strachu

wypadały słowa,

jak kamienie ciężkie i twarde.

Wybijały zęby i marzenia z głowy,

która bujała w deszczowych obłokach.

 

Nosimy smutek  jak dziecko na rękach

z czułością

i bolącym kręgosłupem moralnym.

W końcu się złamie pod słodkim ciężarem,

który usypie nad nami grobowiec.

 

 

[jan_komułzykant]

No cóż, latami drogi są usłane od zawsze. Jedni nabierają doświadczenia, w utrzymaniu się na tak niestabilnym podłożu, ale zahartowani w tresurze, albo toną, nie mając pojęcia w jakim kierunku

i gdzie ich to ma wyprowadzić.

Inni, płynąc pod prąd, nieustannie pokonując wiry i mielizny też w końcu utoną, rzadko osiągając cel,

ale mają przynajmniej świadomość, że choć po części byli wolni w swoich dążeniach, a ten zbyt rwący,

od LAT, potok jest coraz trudniejszy do opanowania, gdyż głupota  l a t a m i  wciąż poszerza i pogłębia 

ten zgubny, utopijny nurt.

Świetny wiersz, pozdrawiam.

[viola arvensis]

@Atena smutek potrzebuje naszej czułości...

Bardzo ladny wiersz.

[tie-break]

@Atena Koniec lata, filozoficznie podchodząc, może być tym momentem w naszym życiu, w którym zdajemy sobie sprawę z tego, że świat nie jest idealny, że mamy znikomy wpływ na to, co się na nim wydarza. To przejście od mentalnej młodości w "wiek męski, wiek klęski", jak napisał wieszcz. 

Zderzenie idealizmu z rzeczywistością, która wymyka się z naiwnych wyobrażeń, wpisany jest tu w metaforę przemijania w przyrodzie. Kończy się beztroska (opowiedziana wakacyjnym językiem) zaczyna walka z czasem, bólem i lękiem.

To nie jest tylko dorastanie, ale także uzmysłowienie sobie, że na tym polega świadome życie. I że czas nieubłaganie płynie.