Pan w jasnym swetrze

[Lidia Maria Concertina]

Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli.
Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem.

Możliwe, że jednak pomyłki.
No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"?
Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących. 

... Czego?

Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ...
(Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.)

Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt
Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy. 
Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć.

Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie. 

Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka." 
Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć. 

Bardzo przystojny. 
Podejrzanie ludzki!

Kaszmir. Z metra.