wiersz o przemijaniu

[marekg]

jest zieleń
odnaleziona
dalej pagórki i skrzydła ptaków
niebo włóczy się między słowami
ostatni wers sączy atrament

na starym cmentarzu
przekwitły szafirki
samotny Chrystus
czyta wiersze
zmarli odeszli z marzeniami

zostały pękające nagrobki
i bezdomny poeta
linijką wiersza zraniony

[viola arvensis]

@marekg przepięknie napisałeś. 

Jak tak dziś siedziałam już sama na cmentarzu,  gdy się ściemniło i wszyscy sobie poszli, to dokladnie poczułam się tak bezdomna, jak ten Twoj poeta z wiersza. I te rany - ech, poeci czują po stokroć...  

Wspaniale piszesz.

Edytowane wczoraj o 19:27 przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Za nagrobki rzadko odpowiada ich posiadacz... za te wypisane na nich słowa, które widnieją długo, długo... za ich dobór. Czasami słowa te mogą całkowicie zniekształcić obraz człowieka, który tam leży... zakląć przeszłość.

 

Pozdrawiam :)