Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Tęsknota rzęs…

KOBIETA
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Wieczna cisza

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @FaLcorNA to jest tylko do rymu - a prawdy w tym być nie musi.  Peel jak rozumiem stawia jakieś granice, a ktoś przełazi pomimo drutów kolczastych - stąd wzięła się zwrotka. 
    • infelia
      Słodycz

      Przez infelia · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Niestety, u nas zastawy stołowej się nie wynosi. Taki regulamin.
    • andrew
      czułostka

      Przez andrew · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka ... a gdybym przestał mówić czy byłabyś cała jak dziś doskonała  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego wieczoru 
    • Berenika97
      Alfabet po Tobie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Napisałeś absolutnie przejmujący wiersz. Opowiedziałeś o śmierci relacji poprzez metaforę języka, słów i komunikacji. Od samego początku – "Urodziliśmy się z alfabetu" – aż po druzgocący finał, z zbudowałeś spójny świat, w którym miłość jest tekstem, a rozstanie błędem gramatycznym lub typograficznym. Jest tu kilka obrazów, które są po prostu niesamowite: "Kaleki tłumacz własnego serca" – mówi wszystko o poczuciu winy i niezdolności do wyrażenia tego, co najważniejsze,"Zamieniłem cię w echo. A echo nie kocha. Echo powtarza." – to genialne w swojej prostocie. Uchwyciłeś moment, w którym druga osoba przestaje być sobą, a staje się tylko odbiciem naszych oczekiwań lub błędów."Nasze rozmowy stały się ruinami kościołów" – ten obraz ma w sobie ogromny ciężar. Pokazuje utratę nie tylko bliskości, ale wręcz jakiejś świętości, która łączyła dwoje ludzi."Zostałem - ze słownikiem pełnym ciszy" – to idealne podsumowanie pustki. Masz wszystkie narzędzia (słowa), ale nie masz już treści, którą mógłbyś nimi wyrazić. A zakończenie... jest doskonałe. Metafora miłości jako "dzikiego zwierzęcia z papieru, które umiera, gdy pomylisz literę" to jedna z najpiękniejszych i najsmutniejszych definicji kruchości. Ostatni wers - "A ja pomyliłem wszystkie", jest jak cios prosto w serce. Zamyka wiersz z ostatecznym, pozbawionym nadziei westchnieniem. Napisałeś tekst pełen bólu, ale też głębokiej świadomości i wrażliwości. Świetny! 
    • FaLcorN
      Wieczna cisza

      Przez FaLcorN · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A na końcu trenu, oda.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...